Wierszem o życiu

Dobry wieczór

Nie mam dziś żadnych lirycznych metafor
mam tylko zapach upranej pościeli
widok przez świeżo umyte okna
ręce omdlałe i kartkę w kieszeni
pusta

Za oknem brzózki szatkę zmieniają
przypominając że idzie jesień
słońce się wtula we wzgórza na złoto
a ja w tę pościel już wpełzłabym chętnie

Myśl jeszcze biegnie w Twoją stronę
a z nią wędrują światełek fotony
lubię otulać się tym że jesteś
choć z drugiej strony

zielonaDana

Nie smuć się

Proszę...nie smuć się...
Uśmiechnij się...
Chwyć mnie za dłoń i zaufaj mi..
Ja pokażę Ci te lepsze dni...

Wiem,że czasem ciężko jest,
że czasem po twarzy płyną łzy...
Ale musisz uwierzyć,
że nadejdą jeszcze dobre dni...

Więc uśmiechnij się radośnie...
Bo jutro kolejny czeka Nas dzień...
I miejmy nadzieję,że będzie lepszy niż ten...

Melanii

W pogoni za szczęściem ...

powiało szczęściem
goniłam co sił by przez chwile
poczuć słońce między palcami
poderwać to co przyziemne
jednym niemym krzykiem

a tam...poranną porą
sztućce pozłacane
wiązki słodyczy do ust wkładają
nocą potajemnie w kącikach
zwiedzają zakochani niebo
tak bardzo uprzywilejowani...

ustałam w pogoni..

gnałam bez świadomości
że serce hamuje w proteście
a na nim jak klątwa widnieje
"NIECZYNNE"

Noa M

światełko nadziei
delikatną nicią wzruszeń
tkam pajęczynę wspomnień
delikatną jak uśmiech twój
na pożółkłych zdjęciach
sprzed wielu lat

strumykiem nostalgii łez
jak stateczki z papieru
płyną sercem pisane słowa
układające się w wiersz
o tobie i o mnie

i choć by się zdawało
że smutkiem go przyoblekłem
nie martw się czytelniku miły
to były chwile piękne
które z uśmiechem wspominam

nie smuć się i ty
gdy dawne wspomnisz chwile
niech ciepłem napełnią serce
i w zwątpienia tunelu
zapalą światełko nadziei

Adamo70

Posty połączyłam,

SMOD_Atena

 

O świcie

Zimny świt we mgle chmurnej ugrzęzły
Sennym okiem spojrzał na ulice,
Szarym światłem oblókł kamienice
I powoli rozplątywać jął węzły
Zapłakanej smutnej nocy jesiennej.
Zimny świt we mgle chmurnej ugrzęzły.
Miasto śpi w melancholii bezdennej —
Tu i ówdzie snują się jak duchy
Stróże nocni w posępnej a głuchej
Ciszy murowanej Gehenny—
Jakieś widmo gasi mdławe latarnie.
Miasto śpi w melancholii bezdennej.
Świt, Cierpienie, Obrzydzenie Świt już,
świt… Otwierają piekarnie.
Że też na myśl nie przyszło nikomu,
Aby wcześniej dziś wrócić do domu.
Ta noc czy mi ujdzie bezkarnie,
Czy nie sięgnie za zapłatę po życie?
Świt, już świt… Otwierają piekarnie.
Znowu wracam do domu o świcie,
Idę sennie, chwiejnie przez ulice,
Mózg mi krwawią bólu błyskawice;
Ranny wiatr żre mię jadowicie,
Szum mam w uszach, usta pełne goryczy.
Znowu wracam do domu o świcie.
Obudziło się w sercu i krzyczy
Jakieś echo, i ból mnie przenika,
I własnego brzydzę się języka,
Duch mój krwawo ogląda się i liczy
Dnie minione, a złocistych snów echo
Obudziło się w sercu i krzyczy.

Włodzimierz Perzyński

Ciemnością nocy

Ciemnością nocy słowa pisane
Tkliwością serca myśli wiązane
Pieszczotą gwiazdy utulona
Na dnie rozpaczy porzucona ...

Jak ptak rozwijam skrzydła moje
Do lotu wzbić się jeszcze boję
Chce znów zobaczyć błękit nieba
Usłyszeć duszę, która śpiewa ...

Za oknem szarość niewzruszona
Szmer wiatru twoje imię woła
Pajęcza nić wspomnienia splata
Nadzieja przybiera kolory lata ...
nocne szepty

Posty połączyłam,

SMOD_Atena

 

Czasem płacze tylko dusza udręczona
Bo łez już zabrakło oczom ...
Z bólu, słowami pokaleczona ...
Patrząc jak szczęśliwi obok kroczą ...

Los jej uchylił szczęścia rąbek
Dał się nim chwilkę cieszyć
A potem zburzył cały porządek
Choć mógł się aż tak nie spieszyć ...

Na ustach uśmiech nie gaśnie ...
Przylepiony, wręcz sztuczny ...
Nikt się nie dowie jak cierpi właśnie ...
I czeka ... na losu uśmiech kapryśny ...


Motylek, 25.07.13.

Dziękuję za Twój uśmiech,
otwarte okno Twego istnienia.
Dziękuję za Twoje spojrzenie,
zwierciadło Twej uczciwości.
Dziękuję za Twoje łzy,
które są znakiem,
że dzielisz radość lub smutek.
Dziękuję za Twoją rękę
zawsze wyciągniętą,
aby dać lub otrzymać.
Dziękuję za Twoje objęcie,
które jest szczerą gościną
Twojego serca.
Dziękuję za Twoje słowo,
wyraz tego, co kochasz
i w czym pokładasz nadzieję.
Dziękuję, że jesteś.

Autor -NN-

Niech los uśmiech ci śle
gdy zimowe mamy dnie,
kiedy wiosna jeszcze czeka
co tak sobą nas urzeka

Jeszcze trochę przyjdzie czas
że ogrzeje słońcem nas
śmiałym krok do przodu zrobi
swoim pięknem świat ozdobi

A ty wtedy przyjacielu
gdy do serca promień da
cieszyć będziesz się to chwilą
że już w tobie wiosna trwa...

Po prostu bądź ...

/Ina/

Posty połączyłam,

SMOD_Atena

 

Żyje się tylko chwilę
a czas -
jest przezroczystą perłą
wypełnioną oddechem

a meble są kanciaste
a ciało - delikatne
a ziemia - wszędzie płaska
a niebo - nie osiągalne

miłość jest słowem
mózg - metalową skrzynką
nakręcaną codziennie
srebrnym kluczem ułudy

ciekawość by wiedzieć
pragnienia aby znać
pożądania by błyszczeć
uporu aby istnieć

a litość jest wątłym kwiatem
delikatnym kwiatem
który czasem zakwita w snach

Halina Poświatowska

 

Przepraszam Cię za to że istnieje
Przepraszam że czasem płaczę a czasem się śmieje
Przepraszam za mą miłość gorącą
Przepraszam za wiosnę pachnącą
Przepraszam za słońce na niebie
Przepraszam że pokochałem Ciebie
Przepraszam że się urodziłam
Przepraszam że w ogóle żyłam
Przepraszam że kiedyś tu byłam
Przepraszam że marzyć się ośmieliłam
Przepraszam za noc z gwiazdami
Przepraszam za miłość która jest za nami
Przepraszam za krzywdy Tobie wyrządzone,
Przepraszam za Twój zmarnowany czas,
Przepraszam za kłamstwa i fałsz
Przepraszam wiem, że mogłam inaczej.
Przepraszam za źle wybrana drogę
Przepraszam chciałabym cofnąć czas
A najbardziej za to Cię przepraszam
Ze pisząc te słowa łzami wspomnienia zraszam
Przepraszam!
Autor: -NN-

 

Przepraszam

Przepraszam Cię za zranione serca dwa,
za przyjaźń która dwa oblicza ma.
Przepraszam za smutki,
za uścisk malutki.
Przepraszam za razem spędzone chwile,
za sny i w nich kolorowe motyle.
Przepraszam za gesty i słowa,
za wszystko o czym myślała moja głowa.
Przepraszam za ręce,
które nie pomogły w cierpieniu i męce.
Przepraszam za wzrok,
za nastający każdej nocy samotny mrok.
Przepraszam za głupotę mą,
za wszystkie drogi które do nikąd nie wiodą.
Przepraszam, że poznałaś mnie i przyjaźń którą mam,
Najlepiej już zapomnij…a w przyszłości powiedz, że… że ,,tej dziewczyny wcale nie znam’’.
Nie chcę żebyś nadal przeze mnie cierpiała,
Chcę tylko żebyś wiedziała…
żebyś wiedziała że choćbym była na drugim końcu świata,
to nie znajdziesz nigdy takiego wariata,
bo na każdym kroku powtarzać będę
,,Przepraszam Cię” dopóki całej drogi życia nie przebędę.
Przepraszam za całe zło które z mojej strony biło,
które moje i twoje serce ostrą włócznią przebiło.
Proszę…. zapomnij o mnie,
Ale niech twoje serce ciągle wie,
że to co było... było fantastyczne jak opowieści o syrenkach z zaczarowanych mórz,
Ale to minęło i niech nie wraca już!!
Przepraszam……..

Agatka

 

Dar Niepamięci

z domieszką metafory -dla Klaudii.
czy pamiętasz te gwiazdy, mój Miły
które w blasku Księżyca tańczyły?
czy pamiętasz ich drgania na niebie?
to wspomnienie ode mnie -dla Ciebie.

czy pamiętasz te kwiaty, mój Miły
co od rosy poranka tak lśniły
i zerkały -jak w lustra- w kałuże?
to wspomnienie zatrzymaj na dłużej.

czy pamiętasz te chwile, mój Miły
które życie nasze zmieniły?
te spacery, marzenia i plany...?
nie pamiętasz już tego, Kochany....

i ja kiedyś zapomnę ...​

Dusza Niespokojna

Zbyt dużą czcionkę zmniejszyłam do regulaminowej 4 i proszę nie używać większych.

SMOD_Atena

 

Nie zapomnij o mnie

I choć daleko,
Tak blisko Ciebie,
Kiedy Cię spotkam,
Tego nikt nie wie.

I dziwnym trafem
Splecione losy,
Spływają po nas,
Jak krople rosy.

I może chociaż
Dróg los nie złączy,
To nasza przyjaźń
Tu się nie kończy.

I dnia każdego,
Tęskniąc z daleka,
Pamiętaj proszę,
Przyjaciel czeka.

I czekać będzie,
Może daremnie,
Lecz ma nadzieję,
Że czeka wzajemnie.

I może kiedy
Pomyślisz o mnie,
To Twoje smutki
Przybiegną do mnie.

I niech zostaną,
Daleko Ciebie,
Bo kiedy Cię spotkam,
Tego nikt nie wie…

bezimienna 16

 

Pożegnanie.

Okruchy szczęścia odkładam na półkę zapomnienia.
Wyrzucam wszelkie nadzieje i pragnienia.
Zapadam w szary sen żalu i nieczułości.
Zapominam o uśmiechu, wzlotach , koniec przyjemności.

Nadchodzi ciemność, czas smutny i ponury.
Zamknięta w samotność, obok mnie tylko mury.
Obecność nie bywa tak smutna w lesie czarnym.
Życie samotne wśród ludzi jest pomysłem marnym.

W proch się zamieniają nadziei wieże.
Lepsze już było , w poprawę losu już nie wierzę.
Bez żalu kupię bilet w jedną stronę.
Telefon milczy ........ bądź zdrów , pożegnanie skończone.

Kea27

 

Zimowy czar ogarnął nas
Nadziei nowej tak wiele
Głęboko, na serca dnie
To, co "na zawsze" ukryte jest

Niechaj nikt nie śmie przed czasem
Tę nadzieję w popiół zmienić
A "na zawsze" w "na chwilę" zamienić
Niechaj trwa zimowy czar pisany sercem

Motylek, 16.12.12

 

Los

W kokonie pustych myśli, pozbawiony wyobraźni,
skrywając odczucia przed pazernym czasem.
Drwię ze złośliwego chichotu losu.
Odseparowany od teraźniejszości, nie zwracam się
ku przeszłości czy przyszłości.
Dziadek czas zabrał co miał i nie wskazując drogi
podążył swoją.
Splątane ścieżki pozostawiam za sobą,
nie oglądam się i brnę dalej, ciągnąc nogę za nogą.
Nie potrzebne ciepło wspomnień nie grzeje a ziębi.
Świat jest jakim jest i nie dbam o niego,
podążam tam gdzie nie ma niczego.
Nic nikomu winnym, ni o nic nie proszę.
Idę, a czy dojdę to już nie zmartwienie,
a jedynie cień chęci, by zmienić przeznaczenie.

miki2611

 

czy Ty mógłbyś już iść?
rozproszyć wszystkie swoje niedoskonałości
niedopowiedzenia
daleko stąd

papieros się tli
w nicości przybieram
różne formy by tylko móc
dopasować się do Twojej nieobecności

na drzewach osiada szron
ostro zamyka mnie w Tobie
i czekając na nieodpowiedź
przymknęłam oczy aż do
niewieczności

skazana za niewinność ...
​

-karykaturalna-

 

Oda do życia-Małe rzeczy

Gdy czuję pod nogami
ciepły piach
i idę przez świat
Widzę małe rzeczy
,które cieszą mnie!
Nikt takich do tej pory
Nie widział
Wiem, że życie
Różne dla człowieka jest
Sama przecież znam
Jakie trudności były
Czasem ludzie ode mnie
Odwracali się
Zostałam sama
Na rozstaju drogi!
Musiałam inną wybrać
I ponosić się z dna
Własnych niepowodzeń
Otwieram oczy
Znów odradzam się!

Oda do życia!
Mówię już
że mimo złych ludzi
Nigdy nie poddam się
Choć chcą zniszczyć
I osłabić mnie z wszystkich sił
Nie dam się
Bo wiem, że bóg kocha mnie!!!

Te małe rzeczy
To piękny słoneczny dzień
Wiatr wiejący przez łąki
Czysty strumień w górach
Wszystko ,co piękne jest!
Miłe gesty, miłość , przyjaźń
Wiara z nadzieją!
Ludzie zabiegani przez czas
Klną rzucony na nich kamienie
Problemów i rozterek
Niepewności , łzy
, które jakieś przesłanie ma!
To zmienia tok losu
Ten kto z codzienności
Wyróżnia się
Oni po nim jadą
I mówią ,że idiotą jest!

Choć chcą mnie za życia
Pogrzebać na linii straconych ludzi
Nie wiedzą, że
Życie jest sprawiedliwe
Za krzywdy da raj
Za próżność piekło
I że z brzydkiego kaczątka
Wyrośnie piękny łabędź!
Wtedy wiem,że ludzie
Docenią mnie!

Gdy nocą wpatrząc
W gwiazdy myślę sobie
,że ta Oda do życia
Prawdziwa z serca jest!

Luchianka

 

Samo życie

już niegłodni
ale wciąż nienasyceni
rozpadamy się nawzajem
pomiędzy zimną kawą
a pustym spojrzeniem nad ranem

kłamstwa wkładamy do ust
na dzień dobry
i dalej żałośnie zafascynowani
mijamy się milcząco na kilka godzin

a wieczorem…

spotkamy się nieostatni raz
bo przecież wciąż nienasyceni
lubimy razem marnować czas

~ Gracjaa

 

Szkatuła

Zagubiona wśród
rozwagi życia
próbuję stworzyć
formę i treść

Forma rzeźbiona
szelestem oddechu
wije się skręca
kształtuje wśród pyłu

Treść- słowo w słowie
zamknięte znaczenie
Klucz leży w zdaniu
Słowa- droga do szkatuły duszy

Umiejętna ręka
cicho skrzypie zamek
Znasz już formę i treść
Moje słowa i myśli
Teraz kolej na serce

evel@

 

I znowu nie tak

Wyłączyłam rozum na chwilę,
To nie tak być miało,
Choć było do przewidzenia.
Powietrze wokół zadrgało.

Płomień świecy wibruje na ścianie
Już dobrze, i te słowa kojące
I znów serce rośnie
I znów myśli gorące

Serce do nieba wzleciało
I nagle cisza, a burza potem
Piorunu nagły strzał
I serce spadło z łomotem

I znowu nie tak być miało
Niech więc moje marzenia
Pozostaną w sferze snów

Wiem, nie oszukam przeznaczenia…

-Iwona-

 

Anioł i demon

Śmiech, pot i łzy,
To wszystko co chcę,
Bo wszystko co mam,
To ja i Ty.

To więcej niż sny,
Więcej niż marzenia.
Ja wolę niemy krzyk,
Zamiast znieczulenia.

I tak jak na do widzenia,
Tak i na początek,
Nie powstrzymasz serca drżenia,
Tak jak zmiany, która nastąpi.

I śmiem wątpić, że wiesz o czym mówię,
Bo nigdy nie szłaś w mym dziurawym bucie.
Tak jak ja nigdy nie szedłem w Twoich butach,
Lecz chcę żebyś wiedziała, że wszystko się uda.

I zaczniemy raz jeszcze, od nowa, lecz lepiej,
Bo może za wcześnie poznaliśmy się, nie wiem.
To jedna z tych historii bez happy endu,
Gdzie wszystko sens traci, bo nie ma tu reguł.

A im mocniej obrywam,
Tym silniejszy się staję.
Im silniej uderzam,
Tym więcej wywalczę.

A Ty żyj w swojej bajce,
Tam nie ma dla mnie miejsca.
Ja toczę swoją walkę,
Która mnie pożera.

I choć nie zrzucam pancerza,
Nagi tu stoję.
Jestem tym kim jestem,
Po części aniołem, po części demonem

Więc popatrz mi znów w oczy.
Albo lepiej nie.
Bo znowu to zrobię i zranię Cię...

Czarosław

 

Los

Dla siebie los nas stworzył dwoje,
Lecz nas rozdzielił traf żywota
I twe słodycze nie są moje,
Nie mój twój uścisk i pieszczota.

Żyjemy jeno w snach o sobie,
Gdzieś na wyżynach ponad światem,
Gdzie nawet uśmiech jest w żałobie,
Gdzie zimno wiosną jest i latem.

Róż szczęsnym kwieciem nie wieńczone,
Lecz nad łzy wyższe i dumniejsze,
Sięgają w niebo po koronę
Gwiazd serca nasze nietutejsze.

Tam się kochamy bladzi, niemi,
Oczarowani przez cisz głusze,
Jak jeszcze nigdy się na ziemi
Dwie ludzkie nie kochały dusze.

Niechaj tęsknoty wiecznej siła
Przepoi istność naszą całą,
By miłość bólem nagrodziła
To, czego szczęście nam nie dało.
Taki to już los mój będzie,
Takie to już miłowanie:
Przywitanie, pożegnanie,
Pożegnania, wspominanie....
Oczy twoje widzę wszędzie,
Oczy twoje mnie całują
Z dali, z dali mnie miłują,
Z dali, z dali mnie żałują,
Nie przychodzą na wyzwanie,
Jeno błyszczą, jak w legendzie,
W dali, w dali, zewsząd, wszędzie,
- Takie to już los mój będzie,
takie to już miłowanie:
Przywitane.... pożegnanie....
Leopold Staff

 

Katharsis

Upadam...
W bezdźwięczną pustkę słów
Tam gdzie nie ma nadziei

Ten chłód..
Zmroził wargi znów
I rozerwał każdą myśl po kolei

Skulone w kącie marzenia
Naiwnie wypatrują słońca
Lecz jak można oczekiwać spełnienia
Gdy mrok powraca ciągle bez końca?..

I czuję śmiertelny podmuch
Od którego dusza mi pęka
Już dawno serce mi rozpruł
Lecz nadal mój umysł nęka

Zamykam oczy
Odchodzę w nieznane
ze mną wciąż ten Cień

Wszystko zostało już powiedziane...

lilitH

 

Przeznaczenie - moje Ka

Moje Ka się wreszcie ujawniło,
Dojrzałem je teraz w całej krasie.
Okazuje się zawsze było
Ale nigdy tak widoczne,
Był ukryte w otaczającej mnie masie.

Teraz przejrzałem na oczy,
Klapki mi opadły
I nie pędzę przed siebie co koń wyskoczy.
Nie chcę więcej czasu zmarnować,
Nie chcę niczego w życiu żałować.

Ktoś pomógł mi wyłowić to co jest najważniejsze,
Przetrzeć chustką moje oczy,
Zrozumieć co się ze mną dzieje
I wyprostować życia kręte ścieżki
I poprowadzić przed siebie.

Teraz już wiem co mnie czeka,
Jestem pewny mojego Ka.
Idę prostą z podniesioną głową na jego spotkanie
I nieważne dla mnie jest co się dalej stanie,
Lub czy po mnie w pamięci innych coś pozostanie.

Konrad Staszewski