zzizzie

Piękne
I duże.
I trudne.
I kosztowne.

Sama nigdy w życiu nie wzięłabym mastino - teraz fajnie, że go mam (a niedługo będzie drugi), ale gdybym miała brać szczeniaka, to mowy nie ma.
Szkolenie - samo szkolenie nie wystarcza, musisz być totalnie pewna, że pies zrobi to, co mu każesz. Czyli musisz z nim ćwiczyć, ciągle, bo nie można ryzykować, że te 70 kilo żywej wagi w jakimś momencie postanowi wykazać inicjatywę i pokazać innym, kto tu rządzi.
Kosztuje zwierzątko też niemało, wystarczy wszystkie leki na masę ciała przeliczyć
Do tego a to kropelki do oczu... a to rozmaite płyny do przemywania tych nieszczęsnych fałd, żeby się odparzenia nie porobiły... no i jedzonko też niezbyt tanie.
A jeśli coś się stanie z kręgosłupem albo stawami biodrowymi - zaniesiesz pieska do weta...?
Aha, zawieziesz... a wejdzie ci do samochodu...?

Zwierzątko poza tym ślini się ponad wszelką miarę, więc albo odpuszczasz podłogę, albo latasz wkoło psa ze szmatą, tak 24/7.
No przyznaję, że zalet też jest sporo, piesek robi wrażenie na spacerze
I czuje się człowiek znacznie pewniej w takim towarzystwie... w każdym razie tam, gdzie nie każdy bandzior nosi spluwę.
Ogólnie to lubię duże psy (i lubię Gordona)... ale jeśli już musi być rasowy, to moją miłością jest corgi

 

dobry wieczór
nie wiem czy uwierzycie moja kuzynka miała dwa buldoki w górach mieszka za kazdym razem jak do niej przyjazdzałam piesełki garneły do mnie nie wim czemu dzis wiem a miałam na nogach egzeme którą leczyłąm od lat bez skutku zawsze jak przyjezdzałam piesełki lizały mi chore nogi uwierzcie mi dzis nie ma śladu po egzemie szkoda jeden odszedł nie wiem czy ze starości czy zabrał mi chorobe jeszcze to chyba nie zbadane

ja też

 

Cudo
I jednak trochę łatwiejszy w obsłudze od mastino
Ale też solidne zwierzątko

Ja kocham w sumie wszystkie psy... ale najbardziej te brzydkie, niechciane, schroniskowe.
No albo sierotki, jak mój Gordon czy Tiny, która niedługo dołączy do mojej rodziny.

A że zwierzaki czują chorobę i próbują leczyć, to wiadomo - choć chyba głównie koty się w tym specjalizują.
Ciekawe, jaki składnik psiej śliny zwalczył egzemę, z którą sobie preparaty z apteki nie radziły

 

Psy mają w ślinie jakiś składnik antybakteryjny z tego co pamiętam i dlatego liżą sobie rany, szybciej się goją, może na alergie też działa

W temacie dużych psów - zawsze miałam owczarki niemieckie, mądre psiny, jednakże kochały również mój ogród i tak jak ja kochały w nim kopać, ja sadziłam, one wysadzały

 

tego nie wiem długo leczyłam sie u dermatologa nic nie pomagało ale jak brutus i aramis naprawde słodziaki dochodziły do moich stóp byłam szczesliwa czułam sliny fuj ale tez przyjemne cos jakby mnie tarką starą skóre drapał i to łechtało ale coś w tym jest do dziś mam spokój a mineło juz sporo lat a moje stópki wygladaja dzis jak pupcia niemowlaczka jestem szczesliwa ze ten problem znikł jak niedobry sen wiele nocy nie przespałam tak egzema swedziała ze drapałam sie do krwi ale było mineło mysle ze nie powróci oby

 

O, no proszę
Ale ciekawe, że ten składnik antybakteryjny działa też na ludzi

Owczarki niemieckie - piękne zwierzęta, ale trzeba je odpowiednio wychowywać chyba, żeby uznały przywództwo człowieka, inaczej podobno może być różnie.
Ja bym się w sumie nie nadawała do takiego wychowywania od zera, za mało konsekwentna jestem, co każdy pies doskonale wyczuwa.
Więc dla mnie jednak jeśli nie już wychowany mastino, to serdeczny wielorasowiec, który nie wykorzysta przewagi nad własnym człowiekiem.

Mam nadzieję, że nie wróci ta egzema... no ale jakby jednak (odpukać), to już wiesz, u jakich specjalistów szukać pomocy

 

Ano piękne, ale tak jak piszesz z tym przywództwem to właśnie bywało ciężko, potem już szkoliliśmy psy u tresera, bo sami nie zawsze dawaliśmy sobie radę

 

oby ponad 20 lat spokój takich specjalistów juz nie bede miec odeszli teraz kuzynka ma szczeniaczka ze schroniska a jak wróci egzema to juz bede daleko z tad

 

Bosz jakie one są cudne..... no takie kochane psie nieszczęście z tą miną.....
Strasznie bym kiedyś takiego chciała- uwielbiam psiuny z nieszczęsnym wyrazem pyska....

Owczarek wymaga sporo - ale jak u wszystkich jest to też kwestia charakteru psiuna.
Ja przygarniałam do domu wszystko na 4 łapach - a że niestety moja rodzinna wiocha jest blisko miasta w miarę dużego a pomiędzy 7km lasu do którego się ganiało to sporo tych biedaków natargałam....nie raz trafiały się i szczeniaki i ogromne psiuny....o dziwo żadna znajda krzywdy nie zrobiła...choć czasem rodzice patrzyli dziwnie na to co sprowadziłam
No i owczarka w wieku szczenięcym też przytargałam.... do miasta fakt - nie nadawał się .... wyrosło toto na kolosa....ale charakter.... no to była największa ciapa i strachajło jakie ten świat widział i łobuzisko może skutek porzucenia i dlatego tak się bał
Kochany psiun dożył sędziwego wieku u nas - szkolony nie był, rozumiał wszystko a ze swą rasą to tylko wygląd miał wspólny...
Tak sobie teraz myślę, że rodzice to łatwego życia nie mieli ze mną.... nie dość, że urwis to jeszcze to ciągłe zoo któremu trzeba było domów szukać bo nieliczni zostawali u nas (limit psa stałego 3 sztuki
A na geniuszy podrzucających te biedne zwierzaki "na wieś" do dziś mam nerwa ....

 

Coś się Zuzce te wagary przeciągają w czasie

 

Jakie wagary, ja od wtorku w domu
Zaglądałam na forum, ale za dużo tu ostatnio alergenów
Gdzie nie zajrzeć - alergen.
Z wypowiedziami/poglądami, od których moja biedna duszyczka łapie okropną wysypkę
Ponieważ na wysypkę pokrywającą duszyczkę jeszcze nie wymyślono takiego musującego wapna, muszę unikać alergenów...
... no, mogłabym się np odezwać...
... ale jeszcze mi życie miłe

***

Tak na marginesie: statystyki to potężna broń w łapkach zręcznych manipulatorów.
Wystarczy coś tam leciutko zachachmęcić, porównać nieporównywalne, radośnie pominąć cały tłum tzw zmiennych zakłócających oraz obliczeń, dodać taki opis, jaki się wszystkim spodoba (a przy tym na tyle skomplikowany, żeby fałszerstwo nie było od razu widocznie)...
… i już wszyscy uwierzą we wszystko, w co chcą uwierzyć.
A że fakty dowodzą czegoś innego… cóż, tym gorzej dla faktów
W dodatku nie ma skąd brać tych faktów, chyba że człowiek wie, gdzie szukać i nie boi się języków obcych.

Ale to tylko tak na marginesie oczywiście.

 

Lepiej tego nie można było ująć.
Statystyka, mimo że powinna się opierać na ścisłych danych, daje sobą manipulować i pokazuje różne rzeczy w zależności od kierunku wiatru i intencji sprawozdawcy

Alergeny próbuję omijać szerokim łukiem, ale ostatnio słabo mi to wychodzi, na jakieś pyłki chyba się uczuliłam

 

No właśnie, to jest chyba czas pylenia tych alergenów
Kurcze zawsze myślałam, że tylko jakieś roślinki typu drzewka i inne kwiatki pylą

Co do statystyk oraz rozmaitych implikacji tychże, to ja bym sobie nawet chętnie podyskutowała z jakimś zwolennikiem zdania innego niż moje - oczywiście ze zwolennikiem wyposażonym w stosowną wiedzę (ogólną, ogólną - o świecie i innych takich)... oraz znającym zasady erystyki.
Trochę by z tym było zachodu, trzeba by omijać te rozmaite aspekty polityczne... ale tym ciekawsza byłaby taka wprawka.
No niestety takiej dyskusji nie podejmę, ponieważ, hmm... po pierwsze, generale, nie mamy armat
I wiedza taka dość kuriozalna/jednostronna, i z erystyką słabiutko, oj słabiutko.
A z osobami, które widzą rozmaite sprawy tak, jak ja, możemy sobie co najwyżej wzajemnie potakiwać

 

Akurat dyskusja z tymi zwolennikami była by jednostronna.
Ja gdy próbowałam podyskutować,to kończyło się na karpiu po zadanym konkretnym pytaniu.
Patrząc na te osoby,to mają w głowie to co im TVP powie.
Gdy mają to rozwinąć i wytłumaczyć łapią karpia twierdząc że i tak oni wiedzą lepiej.

 

Wiesz, ja to jeszcze trochę rozumiem ludzi starszych, zwłaszcza takich mocno starszych.
W dodatku z rodzin, w których z założenia przyjmowało się jako prawdę wszystko, co człowiek przeczytał w gazecie albo usłyszał w telewizorze.
Powątpiewanie i szukanie innej prawdy uchodziło za niebezpieczne… a zresztą większość takich ludzi nawet by na to nie wpadła, że może istnieć prawda inna, niż ta z telewizora (dwa programy, no może trzy... ale wszystkie z tej samej warszawskiej ulicy Woronicza).

Później nagle się okazało, że – a jakże – ta inna prawda jednak istnieje.
Już to samo musiało stanowić poważny szok.
Jeszcze później (streszczam te ostatnie dekady polskiej historii, to były czasy obfitujące w wydarzenia, ale w sumie – jak tak dziś na to spojrzeć – czasy smutne, ba, wręcz tragiczne… wbrew temu, co się kiedyś mogło wydawać) – więc jeszcze później okazało się, że ta inna prawda też ma konkurencję w postaci kolejnej innej prawdy albo tej poprzedniej prawdy, o której podobno należało zapomnieć.

No i zrobił się szum informacyjny, jednocześnie głoszono tyle tych prawd, że zupełnie serio coraz trudniej było się w tym połapać.
Więc zdezorientowani ludzie zaczęli wracać do wzorców z dzieciństwa, TVP1, TVP2 – te klimaty.
Sprytnie to wykorzystano… cóż, takie podejście do prawdy i do mediów to jednak trzeba mieć w genach.

A teraz, podczas pandemii, ludzie przyzwyczajeni do tej jedynie słusznej prawdy po prostu nie zgadzają się przyjąć do wiadomości choćby nawet skromnej sugestii, że może jednak te wieści z telewizora (i jego netowych odpowiedników) stanowią co najwyżej jedną z wielu możliwych wersji tzw prawdy, mianowicie tę, która (z różnych względów) aktualnie najbardziej pasuje dysponentom tych tub propagandowych (nie bez powodu odgrzewam to dobre stare określenie).

I teraz jest tak: ponieważ dopuszczenie do siebie choćby tylko cienia podejrzeń, że rzeczywistość może jednak nieco odbiega od tego, co w telewizorze powiedzieli, powoduje zwielokrotnienie lęku przed tym niepewnym, zróżnicowanym, ambiwalentnym i potencjalnie groźnym światem – mnóstwo ludzi po prostu zamyka się na wszelkie alternatywne informacje. Lepiej trwać wśród dobrze znanych pół- albo i ćwierćprawd i nie wiedzieć – albo udawać, że się nie wie – jak bardzo mogą one być kłamliwe.

Tak bym zinterpretowała reakcję przedstawicieli starszych pokoleń.
A młodzi, hmm... bezmyślność...?
Młodych nie rozumiem, może dlatego, że (już jako osoba dorosła) miałam do czynienia tylko z bardzo mądrymi dzieciakami otwartymi na świat, całej reszty nigdy nie poznałam, nie było jak.

***

Eksploruję temat wypieków w klimatach cytrusowych.
Lubicie połączenie cytryny z makiem…? Bo ja kocham, taki biszkopt z dodatkiem maku nasączony dosłodzonym sokiem z cytryny i przełożony lekkim maślanym kremem cytrynowym… niebo w gębie i bardzo miłe wspomnienie z dzieciństwa.

No i znalazłam takie oto muffinki makowo-cytrynowe:

​

Chyba dziś to przetestuję

 

Gdy chodzi o ludzi starszych powiedzmy 50+ to faktycznie tutaj wchodzą w grę pozostałości po tych czasach co napisałaś(świetnie to ujęłaś).
18 do 25 to bezmyślność (jak to nazywają korzystanie z życia).
Jednak czemu tak jest w pozostałej grupie to chyba nigdy się nie dowiem.
Poprosiłabym o przepis po teście tej babeczki.

 

Fakt, ta grupa ludzi dorosłych (no, w każdym razie teoretycznie dorosłych), pracujących (czyli na bieżąco stykających się z innymi - innymi ludźmi, poglądami, informacjami), mających większy dostęp do świata (tego, który widać na necie, ale nie tylko oczywiście)...
... więc ta grupa jest najbardziej niezrozumiała.
Może jednak też sporo tu będzie niepewności, wbrew pozorom zagubienia... i na pewno dużo zmęczenia tym obecnym życiem, które coraz bardziej polega na gonitwie (wszystko jedno, za czym).
Może po prostu wygodniej jest nie myśleć, niech za mnie myślą inni, ja nie mam na to siły i czasu...?

Bo ja wiem - ma ktoś jeszcze jakieś sugestie...?

Przepis podrzucę oczywiście, jeśli muffinki okażą się godne rozpropagowania

 

Ta pozostała grupa jest wychowana przez tych 50, 60+
Większość przekonań, podejście do życia często jest po prostu kopiowana od rodziców - nawet jeśli potem gdzieś tam w innym świecie się obracamy to jednak podstawy to dom rodzinny - jeśli był dobry, nam było tam dobrze to te przekonania gdzieś w środku pozostają i traktujemy je jak coś pozytywnego - bo kojarzy się z dzieciństwem, szczęśliwym bez względu na czas w jakim dorastaliśmy. Jeśli rodzice nie byli autorytetem, to dzieciństwo zbyt dobrym okresem - negujemy wszystko w czym dorastaliśmy - chcemy odwrotnie, inaczej choćby to było " na złość babci odmrażam uszy" .... i podświadomie gdzieś te dzieciowe doświadczenia zawsze w nas siedzą
Więc jeśli tata, mama którzy są autorytetem i wyrocznią mówią, że coś jest złe to jest złe i już
I jeszcze - jesteśmy egoistami (często bezmyślnie) - przykład 500 setki - dali biorę super..... skąd dali - a co mnie to- mam i nie wnikam by nie zabrali, by nie zalęgła się myśl, że to może nie całkiem tak.... mam więc nie myślę o tym tylko mam i juz- jest lepiej - takich przykładów sporo
Jak i naiwnej wiary ludzi w obietnice
edit
a jeszcze - czasem wolimy wierzyć w coś co wydaje się lepsze- ze strachu, by nie zapeszać, z przekonania, że jak tak mocno uwierzymy to tak będzie bo spotkanie z tą inną prawdą może być bolesne - kubeł zimnej wody na głowę - kto lubi kubły zimnej wody....mamy swój mały światek złudzeń to po co inny - po co źle się poczuć...."mnie to nie dotyczy przecież" ....no bezpośrednio może i nie...na razie nie.... a "o potem pomartwię się potem" - takie Scarlett - gdzieś w każdym chyba troszeczkę siedzi i albo dostale kopa od rozsądku albo wyłazi w pełnej krasie

 

Kurczę trochę w tym musi być prawdy,moi rodzice słuchali zakazanego na tamte czasy radia.
Widocznie odziedziczyłam po nich to że trzeba szukać prawdy,nawet wtedy gdy ona jest za naszymi granicami(nie chodzi tylko o granice państw).

 

Święte słowa, tigre.
I duuży szacun, genialnie to interpretujesz.

I jeszcze to przekonanie, że jak mocno w coś uwierzymy, to tak się stanie...
... no po prostu ten twój post to takie olśnienie.

Dobrze jest czasem spytać ludzi o zdanie - dzięki tobie w jedną chwilę zrozumiałam zdumiewająco wiele rzeczy, które dotąd wydawały mi się niejasne.

Właśnie, ta świadomość, że trzeba tej prawdy szukać, że trzeba weryfikować to, co nam podają na tacy przystrojone listkiem natki pietruszki.
Ale to trochę smutne, że taką świadomość można chyba tylko wynieść z domu, że - najwyraźniej - bardzo trudno jest samemu się tego nauczyć, zrozumieć, jak to z tą prawdą bywa.