zzizzie

Muszę jednak zerknąć na to Hollywood
Jakoś mi wtedy nie po drodze było do kina, ale jeśli ty polecasz -
Bo tak ogólnie widzę, że dość podobne jesteśmy

O filmach azjatyckich - ja się zatrzymałam na tych koszmarnych horrorach z długim, prostym i grubym czarnym włosem (sztuk jeden) w roli głównej.
Później zrobiłam podejście do czegoś wychwalanego, ale kiedy taki krępy pan w wieku nieokreślonym zaczął wyznawać miłość jakiejś pani warcząc na nią tak, jakby miał zamiar ją co najmniej pobić, zwątpiłam. To są naprawdę bardzo dziwne języki... no a kultura i mentalność praktycznie nieczytelna dla świata zachodniego (chyba że człowiek się ograniczy do mangi/anime).
A rodzime produkcje... hmm, no właśnie: jak o kościele, to ja dziękuję. Ile można
Swoją drogą największa sztuka polega na tym, żeby banalnej lokalnej opowieści nadać wymiar globalny.
Wtedy można liczyć na nagrody światowe.
Ale ja naprawdę nie wiem, jak można by nadać ten wymiar globalny jakiemukolwiek dziełu traktującemu o polskim kościele

Fakt, De Niro jakoś niepokojąco się postarzał... roztył może...?
I też fakt, im należałoby tego zabronić pod groźbą kary.
I tak jeszcze nieźle, że De Niro nie zaczął przypominać starszej pani - niektóre ekranowe przystojniaki tak po 70tce zaczynały z twarzy wyglądać jak zażywne jejmoście.
Kurcze nie pamiętam nazwisk

"Kał basa, mocz tenora"... a to nie z Lesia?
Tam był przecież Bjorn (znając Chmielewską prosto z Danii), który do Karolka mówił: "Ja cze kocham. Odwal sze".
Tak mi się wydaje, że kałbasa zamiast kiełbasy to też stamtąd

 

I nie pamiętałam czy w "Lesiu" czy w "Dzikim białku" był ten zakochany w Polce Duńczyk. Czytałam to jednak parę lat temu

 

Ja sobie odświeżyłam temat na wikicytatach
"Dzikie białko" jakoś mi nie zapadło w pamięć, typuję, że kał basa jest z Lesia.
Ale się nie upieram

 

Cytat jest z Lesia:
- Znalezione na Lubimy czytać
Nie wiem, czemu, ale też to mi utkwiło w pamięci.

 

No i weszłam w cytaty :"
A możliwe, że pani wiadomości posiada. O ta osoba, morderca. Pani musi umysłowa robota wykonać, mnogo, wielkie mrowie. Zaprawdę na pamięć waszą zaległo, a musicie rozjaśnić mroki."
"- Narząd morda posiadamy - rzekł. - Azali kto jego wie?
Było to jedno z tych pytań, na które odpowiedź wydawała się niesłychanie trudna i skomplikowana.
- A kto go tam wie - odparła mechanicznie Alicja."

 

Cała Chmielewska
Genialne wyczucie języka, mistrzowskie panowanie nad słowem... a to wszystko w takiej lekkiej literaturze, bo ja wiem zresztą, czy łatwiejszej.
Niesamowita była... ciekawe, skąd jej się to wzięło, wrodzony talent plus oczytanie chyba...?

Ale co za dużo, to niezdrowo - to właśnie przez ten język, tak charakterystyczny, a przy tym identyczny we wszystkich kolejnych książkach, w końcu przestałam to kupować i czytać.
Jak widać, jestem wyjątkowo wybredną wredną małpą.
Tym gorzej dla mnie

Ale i tak - szanuję, kocham i podziwiam niezmiennie... bo jest za co, mam niejasne wrażenie, że w polskiej literaturze nikt nie pisał tak, jak Chmielewska.
(Bezbrzeżną miłość do formacji zwanej Milicją Obywatelską wybaczam bez chwili wahania, choć nikomu innemu bym tego nie wybaczyła.)

 

Wydaje mi się,że późniejsze książki już nie miały tego "czegoś". Jakoś nie czytało mi się ich tak fajnie .

 

Też tak miałam.
I pamiętam, że nawet się zastanawiałam, dlaczego tak jest.
Tam było chyba kilka powodów... choć w sumie sprowadzały się do jednej jedynej, jakże istotnej kwestii - kasy. Ech.

Bo tak: to był naprawdę ciągle ten sam język, gorzej - praktycznie ciągle te same opowieści (z nieco innymi osobami i szczegółami, ale podobieństwa były tyleż niepokojące, co irytujące).
No i te kolejne książki wydawały się pisane tak trochę na siłę… wczesna Chmielewska to były rzeczy, których pisanie wyraźnie sprawiało frajdę samej autorce, gdzieś po drodze jakby wyparowała ta radość tworzenia - w każdym razie ja odnosiłam takie wrażenie.
Cóż – ona naprawdę świetnie zarabiała na tych książkach, wznowieniach, przekładach (w dawnym ZSRR i obecnej Rosji sprzedano nawet więcej egzemplarzy, niż w PL - info z wiki).
No a jak człowiek świetnie na czymś zarabia, to – jeśli nie ma większych ambicji literackich – po prostu powiela stare wzorce, żeby zarabiać coraz więcej, boi się eksperymentów.
Skomercjalizowała się Chmielewska totalnie, poszła na łatwiznę. Tyle dobrego, że tych parę rzeczy nowych, niepowtarzalnych i odkrywczych po niej zostało.

Może niezbyt eleganckie to wyjaśnienie, ale wydaje mi się całkiem prawdopodobne.
Na pewno w ten sposób straciła sporo dotąd wiernych i entuzjastycznych czytelników… ale i tak kolejne pozycje rozchodziły się (globalnie) w setkach tysięcy egzemplarzy, więc stawianie na sztampę niewątpliwie się opłacało.
Byłam zawiedziona, przyznaję – ale wczesnej Chmielewskiej pozostanę wierna po grób

 

W 100 % podpisuję się pod waszymi opiniami, wczesna Chmielewska to majstersztyk,te ostatnie to już pisane na siłę.
Aż polazłam do osobistej biblioteki, przeczytanie Lesia będzie w sam raz na mój obecny nastrój

 

Cieszę się, że to nie tylko ja taka dziwaczka, że mi późniejsza Chmielewska przestała wchodzić
A Lesio jest dobry na wszystko, tzn na absolutnie każdy nastrój
Za tego Lesia to się Chmielewskiej należał Nobel (w kategorii literackich rozweselaczy, wielka szkoda, że takiej kategorii nie przewidziały te nadęte szwedzkie profesory).

 

Też się z Wami zgodzę
Ja wogóle to Chmielewską czytałam pasjami i "turami" czy jak to tam nazwać a "pierwszy raz" doskonale pamiętam Było sobie takie coś jak "Płomyk" kupowany wtedy dla mojego sporo starszego brata - oczywiście dorwałam i był tam "kawałek" Chmielewskiej - czytałam śmiejąc się dosłownie w głos - pamiętam, że nawet mama weszła wtedy do pokoju zapytać co ja tam robię Wtedy teoretycznie nie były to książki dla mnie ( ile lat miałam nie wiem -10 może? ) Wtedy maniakalnie zaczęłam szukać jej pozycji i wtedy.....Lesio był dla mnie niestrawny
Dopiero drugi rzut i czytanie tego samego - tu już teksty z Lesia były o niebo lepsze po tych kilku latach
Teraz większość mam, co jakiś czas wracam - stare pozycje jakieś takie zabawniejsze, z większym polotem są- ale nowszymi nie wzgardzę

 

Fakt, podczas lektury Chmielewskiej człowiek czasem rechotał w głos.
Dlatego nie należało tego czytać w tzw zbiorkomie, czyli autobusach czy innych tramwajach

A co do tych nowszych dzieł, to mnie one głównie złościły... aż wreszcie przestałam to kupować.
No bo jeśli coś było świetne, a później zaczęło się robić coraz mniej świetne i wreszcie trafiało do kategorii "takie sobie, ujdzie" - to mnie na takie rzeczy szkoda było i czasu, i kasy. Na ogół nazwisko autora daje pewną gwarancję i dlatego tak z rozpędu wzbogaciłam się o parę pozycji niewartych czytania... ale w końcu mi przeszło.

***

Uff co za dzień.
Odbyłam długą serię fachowych rozmów w dwóch językach na tematy dość słabo mi znane i już wiem, ze przyjaciółka mojej mamy będzie leczona w PL - przywiezienie jej tutaj nic by nie dało.
Ech.

No a jutro (u was już dziś, szczęśliwcy) te nieszczęsne walentynki (co ja na to mogę, że nadal nie przepadam, skrajna komercha).
Ale nie mogę tego bojkotować, bo chłopina byłby niepocieszony.
Kazał przestać myśleć o czymkolwiek innym i skupić się wyłącznie na tym super święcie (oraz rzecz jasna na nim), a on mnie już odpowiednio zagospodaruje.
No to się skupię, jakoś dam radę - na szczęście to tylko raz w roku

 

No to tulipan w dłoń i poszli

Bry...

 

Tulipan to w PL na Dzień Kobiet (brr, jeszcze gorszy od walentynek)
Dobranoc

 

Udanych Walentynek, Zuzka
Ciesz się, że masz je z kim spędzać.
To takie amerykańskie święto, jeszcze 30 lat temu nikt w PL nie słyszał o czymś takim, a teraz...., masz rację, głównie komercha.

Wszystkim życzę pięknego dnia

 

Wiesz co, ja to się martwię, że w ogóle muszę to święto obchodzić, wszystko jedno z kim

Raniutko dojechały kwiatki.
W ilościach typowych dla chłopiny, czyli wystarczających dla przyozdobienia eleganckiego domu pogrzebowego z okazji utylizacji szczątków jakiegoś lokalnego notabla.
Zawsze się czuję nieswojo wśród takich ilości kwiecia (dostarczanego w wazonach, już samo to wiele mówi o tej ilości).

Ale za to juniorowi bardzo się to spodobało.

Mianowicie junior dokładnie obejrzał kwiecie, zadumał się na chwilę, po czym dopytał, z jakiej to niby okazji.
Co miałam robić, wyjaśniłam dziecięciu, że to jest handlowe święto zakochanych organizowane przez rozmaite podmioty gospodarcze z sektorów produkcji, handlu oraz usług w nadziei na podkręcenie przychodów.

Junior ogromnie zapalił się do pomysłu obdarowania domowników, ech.
Niestety nie zdołałam go przekonać, że to jest święto męsko-damskie (w dość konkretnym i ograniczonym zakresie). Poinformowany, że tu chodzi o to, że tatuś kocha mamusię, a mamusia kocha tatusia, z niezrównaną logiką odparował, że on przecież też kocha i mamusię, i tatusia, a do tego jeszcze Gordona i bliźniaki, więc –

No i teraz pół salonu pokrywa spora płachta malarska, a drugą połowę (oraz częściowo Gordona, chłopinę i mnie) - gustowny wzorek z czerwonej farby, ponieważ junior postanowił namalować serduszka dla wszystkich, których kocha.
Mam tylko nadzieję, że ta farba naprawdę jest tak zmywalna, jak napisali na opakowaniu.

Ogromnie żałuję, że nie mogę przytoczyć rozmowy z juniorem na temat parametrów serduszek – musiałabym zacytować pewien dwuwiersz, który nie dość, że jest obcojęzyczny, to jeszcze nie spełnia tutejszych kryteriów przedszkolnej przyzwoitości.
No, może tak oględnie – uzgodniłam z juniorem, że serduszka nie mogą być ani długie i chude, ani krótkie i grube. Idziemy po całości, serduszka będą i długie, i grube, a Marco (który oczywiście zna wspomniany wierszyk) ukryty za gazetą o mało się nie udusił rozpaczliwie starając się nie wybuchnąć radosnym rechotem.

Teraz będzie chwila przerwy, bo junior udaje się na plac zabaw.
Po powrocie zapewne nadal będzie malował paluchami te serduszka, przez co ja już zupełnie znienawidzę nieszczęsne walentynki.
A wieczorem będą obchody właściwe.
Ech

 

Junior jednak jest cudny, pomysł serduszek dla wszystkich, których kocha....
A ty nie możesz znienawidzić walentynek, bo mu zrobisz przykrość.
Ekran kompa już wyczyszczony ...

 

Taa, cudny junior.
Gordon ma czerwoną grzywkę i parę łat na całym psie.
Marco cwaniak siedział ukryty za tą gazetą i pękał ze śmiechu, więc tylko jedną nogawkę ma serduszkową.
Ja niestety uczestniczyłam w procesie malowania (dyskutując przy okazji kwestię tych tam parametrów), więc wyglądam jak świeżutka, jeszcze ciepła ofiara jakiegoś seryjnego mordercy wyposażonego w siekierę.
Junior w sumie jeszcze bardziej, bo to on te paluchy w farbie maczał i nie zawsze trafiał paluchem najpierw w papier.
Ale z włosów mu farba zeszła bez śladu, mam nadzieję, że z kanapy też zejdzie

 

Junior jest teraz w najfajniejszym wieku, już prawie wszystko rozumie, a jeszcze nie pyskuje i się nie focha
Jeszcze przez parę lat będziesz obiektem "serduszkowym", a za kilkanaście lat junior poszuka sobie innego obiektu westchnień

 

Wnuków niańczyć nie będę, niech on na to nie liczy
Ale fajny jest junior, fakt, nawet go lubię

Wymyłam Gordona.
Spłukałam siebie pod prysznicem wraz z odzieżą, świetny sposób, polecam.
Wytarłam z grubsza podłogę wbrew protestom gosposi, nie przesadzajmy z tym obciążaniem personelu bezsensowną robotą.
Kanapa dała się odczyścić.
No trochę jeszcze na ścianie zostało tej posoki, ale to już w drugim rzucie, bo junior ma jeszcze sporo do namalowania
Teraz już go będzie Marco nadzorował