zzizzie

No właśnie, całkiem spore te maluchy - ale nadal malutkie i lekkie, jak się to w ręce weźmie.
Są mało powałkowane i policzki im nie leżą na poduszce, co mnie cieszy

Dobrze, że jednak nie czekaliśmy dłużej.

Szanownemu doktorstwu to ja już drugi raz w głowę kładłam, że u mnie trzeba liczyć inaczej - no ale i tak wiedziałam, że nikogo nie przekonam.

Plasterek to powinien już być w PL, Steri-Strip się wabi i można go moczyć, choć oczywiście nie w wannie.
Świetny wynalazek, w dodatku sam odpada po jakimś tygodniu czy coś i wtedy się nakleja następny, jeśli trzeba.

Co do bólu, to doktory w PL oczywiście mają jakieś tam argumenty, ale chyba bardziej takie biblijne, typu "w bólach rodzić będziesz", niż autentycznie naukowe wg obecnego stanu wiedzy. U mnie tylko cesarka wchodziła w grę, ale gdyby nie to, i tak by mnie znieczulili na żądanie.
A co do flaszki, to ja jestem przeciwniczką wszelkiego terroru

***

No niedługo się nacieszyłam samotnością, Marco zaraz będzie. Ale chyba jednak chwilkę się zdrzemnął w domu.
Dziś oczywiście nie zostaje na noc, ile można.
A na jutro rano mam zamówionego fryzjera

 

To za chwilę śladu po tej cesarce nie będzie - przynajmniej "na zewnątrz"
Pogratuluj Marco ode mnie i postarajcie się oboje teraz porządnie wyspać i wypocząć

 

Hej,widzę prawdziwą kobietę, fryzjer to podstawa dobrego samopoczucia ,tak trzymaj Zuza

 

Z okazji narodzin Waszych
dzieci, które napełniły Wasz
dom radosnym gwarem
życzymy im aby rosły duże,
silne i zdrowe, i żeby zawsze
były dla Was źródłem
nieustającej radości.

 

Zuza, to Ty jak księżna Kate - wyjdziesz ze szpitala na szpilkach i z piękną fryzurą
A fotografa już Marco zamówił? Żeby uwiecznił pierwsze chwile całej rodziny w domu. I może jakiś piękny portret Wam zrobił? Albo malarza - kojarzycie film "What to expect when you're expecting" ("Jak urodzić i nie zwariować") i portret jednej z bohaterek w ciąży?

 

A tak serio to ten fryzjer może i brzmi książęco, ale to jest taka prosta i oczywista usługa dla wszystkich szpitalnych pobytowców - a kosztuje naprawdę niewiele.
Jeśli się leży miesiąc czy dłużej, do tego z zakazem wstawania czy jakichś bardziej skomplikowanych ćwiczeń gimnastycznych typu układanie fryzury (jak ktoś ma taką fryzurę wymagającą układania) - to fryzjer jest zbawieniem, także (może nawet przede wszystkim) dla samopoczucia. Szpital na szczęście to rozumie.
Przyjeżdża taki wózek z wbudowanym zbiornikiem na wodę i zmyślnym fotelem podkładanym pod pupę (dla osób leżących), wózek (i klientkę) obsługuje miła dziewczyna, która na pewno nie jest super stylistką, ale potrafi przyciąć włosy i jakoś ogarnąć całość… i od razu się człowiek lepiej czuje.
Zresztą to jest dostępne także w wersji dla facetów - kiedy Marco ponad dwa lata temu leżał w zupełnie innym skrzydle tego samego szpitala, zamawiał sobie golenie, zanim mu pozwolili normalnie wstawać – ogromna różnica, poważnie.
Po prostu – fajny pomysł i myślę, że w każdym szpitalu na całym świecie ktoś powinien oferować takie usługi.

Do mojego wolnościowego fryzjera wybiorę się jak najszybciej po powrocie do domu, ale tutaj te moje kudły (Bogu dzięki, że nieskomplikowane) regularnie ogarnia ta dziewczyna z fryzjerskim wózkiem i jestem wdzięczna losowi za jej istnienie.

Zdjęcia (te rodzinne, pozowane, w stylu "sztywno, równo, z bukietem w ręku") to tutejszy koszmar jest – dla mnie w każdym razie.
Ale takie zdjęcie jest obowiązkowe, ponieważ należy coś takiego postawić na kominku (jeśli się ma kominek) albo powiesić na ścianie w eksponowanym miejscu, postawić na biurku w domu (jeśli się ma w domu biurko i jest się facetem), oraz postawić na biurku w pracy (też głównie faceta to dotyczy, oczywiście takiego z biurkiem). Do tego na tym biurku w pracy stawia się jeszcze zdjęcia indywidualne i te nie muszą już być takie prosto od fotografa – ale jedna pozowana grupa rodzinna we wnętrzu (albo na jakimś koszmarnym tle) jest obowiązkowa.

Trudno, nie przekonam chłopiny, żeby zerwał z tą tradycją.
No ale to jeszcze sporo czasu do takiej sesji zdjęciowej.

***

Po fryzjerze, a przed wizytą juniora, mam nadzieję ogarnąć G&T - ale mrowiska to ja już raczej nie zdobędę tym razem, ech.
Bardzo mi przykro

 

Ten fryzjer to rewelacyjny pomysł jest. Od razu lepiej człowiekowi zwłaszcza uziemionemu jak przynajmniej umyć porządnie te włosiska można
Mrówki to widmo więc olać

 

Ogarniaj realne siedlisko a nie wirtualne mrowisko

 

W szpitalu gdzie ja leżałam dwa lata temu była wersja tylko dla dochodzących do zakładu fryzjerskiego, wiec dla leżących i tak naprawdę najbardziej potrzebujących tej usługi niedostępna

 

No właśnie - w szpitalnym centrum handlowym są też dwa tradycyjne salony fryzjerskie (czy jak to się nazywa) - kiedy bywałam w tym centrum jako rodzina pacjenta, widziałam, że można nawet z kroplówką tam zajechać.
Dodatkowo tam robią farbę i trwałą, na oddziałach nie wolno z chemikaliami.
Nie będę ściemniać, że nie farbuję - ale kolor mam na tyle podobny do własnego, że odrosty nie rażą za bardzo, a moje zimne refleksy, cóż - jak znam życie, Marco i tak nie zauważa, że trochę poznikały.

Ale ogólnie takie uczciwe mycie głowy, podcięcie jakichś niekontrolowanych końcówek i coś, co przynajmniej choć trochę przypomina normalną fryzurę - to może człowiekowi życie uratować, prawda...?

Real to ja mam ogarnięty od dawna
Wracamy do domu chyba jednak dopiero w środę (ot tak sobie, na wszelki wypadek), ale tam już wszystko czeka, w środę będzie czekała pielęgniarka z dziennej zmiany (juniorem się zajmowała, świetna dziewczyna), reszta personelu w gotowości bojowej... co tu ogarniać.
A z tym mrowiskiem to jakiś horror jest - muszę kupić większą ilość tajemniczości, żeby zgromadzić zagrody na następne G&T
Na razie petardy polecą, a co

Aha, tak a propos tego wbijania leveli:

​

Na razie nie zbieram

 

Zuzka i ja przyłączę się do gratulacji dla Ciebie i Kolegi Małżonka - wiem dużo za późno, ale jak to mawiali starożytni Indianie: Lepiej być ostatnim, niż pierwszym lepszym... Chwała Najwyższemu, że jesteś tam, a nie w PL. Myślę o opiece szpitalnej. Tamtejsi lekarze - na szczęście, jak widać, nie cierpią na opioidofobię i nie "uśmierzają bólu" paracetamolem.

Dzieciaczki niech się zdrowo chowają i przysparzają Wam jak najwięcej radości. Podziwiam Cię. Odważna z Ciebie kobieta. No i 100 % Mama.

 

Dziękuję
Swoją drogą to sama siebie podziwiam za odwagę, jak się tak przez chwilę zastanowię.
Jak się dłużej zastanowię, to określenie "odwaga" trochę przestaje pasować
Ale mam sporo argumentów "za", co mnie nieco uspokaja

Opieka szpitalna - ja mam taką specjalną, za mężowską kasę - ale z tego co wiem, nawet ta zwyczajna jest jednak bardziej cywilizowana. Przede wszystkim technicznie, więcej jest sprzętu i takich drobiazgów do ułatwiania życia pacjentom... ale też i bardziej się myśli o tym, żeby się pacjent możliwie jak najmniej umęczył samym pobytem w szpitalu - no zwłaszcza taki zdrowy pacjent, jak baba na porodówce.

 

Dużo to PD nie daje ale zawsze jednak coś Dzięki za parasolkę,pada trochę,to się przyda

 

Zajrzałam tak przez okienko no i proszę a tu małe bobaski przyszły na ten świat
Serdeczne gratulacje dla zdrowia dla maluszków

 

No to junior poznał młodsze rodzeństwo.
Muszę to opisać, bo ciągle jeszcze się śmieję (choć zaszyta na okrętkę rana operacyjna tego nie lubi).

Przed wyjazdem z domu Marco telefonicznie uprzedził mnie, żebym się niczemu nie dziwiła.
I dobrze się stało, że mnie uprzedził.

Mianowicie junior sam wybrał sobie ubranie na tę okazję.
Wyglądał prawie jak jego tata podczas posiedzenia zarządu - biała koszula (która wylazła ze spodni, zanim junior zdążył dojechać do szpitala, ale co tam), muszka (wprawdzie Marco nosi krawat, nie muszkę, ale junior krawata jeszcze nie posiada), granatowa marynarka (no, prawie marynarka, trochę za duża) oraz bardzo porządne (choć jak zwykle opadające) jeansy i najelegantsze buty, jakie junior znalazł w szafie, czyli coś w połowie drogi między adidasami a lakierkami.
Wyglądał tak odświętnie, a przy tym tak komicznie, że można go było tylko przytulić – ale szybko wyrwał się z moich objęć, chyba się bał, że mu się koszula pogniecie.

Ceremonialnie, sztywnym krokiem (jak nie on) zbliżył się do kontenerka z bliźniakami... zajrzał przez półprzezroczystą ściankę, niewiele zobaczył... więc podreptał po krzesło, przysunął je sobie posapując z wysiłku, wdrapał się na nie i zajrzał do środka od góry.
Patrzył przez chwilę oceniając sytuację (bliźniaki oczywiście spały sobie w najlepsze, spanie mają opanowane do perfekcji), po czym wygłosił najwyraźniej przygotowane zawczasu przemówienie powitalne.
Brzmiało ono:
- Cześć, jestem Mark Anthony junior, wasz starszy brat. Miło was poznać.

Odczekał chwilę, zrozumiał, że odpowiedzi się raczej nie doczeka, zlazł z krzesła i spytał: Myślicie, że zrozumieli i się ucieszyli?

Jakim cudem Marco i ja zdołaliśmy zachować stosowną powagę zapewniając juniora, że rodzeństwo na pewno zrozumiało i nie posiada się z radości, to ja nie wiem.
No ale się udało - junior był bardzo z siebie zadowolony i tym razem już pozwolił się przytulić i wycałować, koszula prosto spod żelazka spełniła swoją rolę i teraz mogła się już pognieść.

Na szczęście Marco zabrał juniora na lody (w uznaniu zasług), więc mogłam przestać się dusić… chociaż dość niewygodnie jest się śmiać, jak się ma dwudniowe szwy bądź co bądź w dole brzucha.

Aha, zwrotu "miło was poznać" junior nauczył się od niani. Wypytał ją podobno, jak się można elegancko przywitać z osobą, którą spotyka się po raz pierwszy.

Ogólnie rodzeństwo się juniorowi spodobało – po powrocie z tych lodów znowu wdrapał się na krzesło, przyjrzał się maluchom uważnie, energicznie pokiwał rozczochraną łepetyną, jakby sam sobie potakiwał... i wygłosił autorytatywną opinię: Są OK.
No więc myślę, że nasze liczne potomstwo będzie się między sobą żarło tylko w granicach normy, nie bardziej

 

No to miałas przywitanie na wesoło Ale teraz choc starszy brat bedzie dumnie opiekował sie rodzeństwem

 

one maja czarodziejska moc ..masz je zbierac i juz
dzieki,,sama wiesz za co

 

Co to jest kurcze że mi system pisze, że wysłałam max wiadomości i muszę czekać...?!
Podziękowałam tylko za sówki, czego się system czepia?!
Wstrętny system

 

Po prosto sowa padła zmęczyłaś ją i musi odpocząć.Odpoczynek trwa od paru minut nawet do kilku godzin.

 

Zuza, Ty szalona dziewczyno
zamiast odpoczywac i zajac sie soba, planowac naukowa przyszlosc blizniakow, to Ty po forum sie wloczysz
i tez wazne: dziekuje wielce, wiesz za co