gretag

Temat na forum 'Kto jest kim - gracze' rozpoczęty przez użytkownika gretag, 11 maja 2018.

Drogi Forumowiczu,

jeśli chcesz brać aktywny udział w rozmowach lub otworzyć własny wątek na tym forum, to musisz przejść na nie z Twojego konta w grze. Jeśli go jeszcze nie masz, to musisz najpierw je założyć. Bardzo cieszymy na Twoje następne odwiedziny na naszym forum. „Przejdź do gry“

Strona 76 z 359

kalinamala Fanatyk forum

Witam wszystkich

xBabciaEwa napisał: ↑

Im jestem starsza , tym mniej rozumiem ludzi .
Click to expand...

Mam podobnie - dlatego często sobie powtarzam ten wiersz;
Uczę się ciebie , człowieku
Powoli się uczę, powoli
Od tego uczenia trudnego
raduje się serce - i boli.
O świcie nadzieją zakwita
Pod wieczór niczemu nie wierzy
Czy wątpi, czy ufa - jednako -
Do ciebie człowieku należy.
Uczę się ciebie i uczę
I wciąż cię jeszcze nie umiem...(J.L.)
***
...bo czasem jest bardzo trudno
ciebie, człowieku zrozumieć .
Wybaczcie mą śmiałość, może nie powinnam ,,się wtrącać,, i jeszcze z tymi rymami, ale... też tutaj jestem na tym forum i...
czytam to tu, to tam...bo chcę poznać tą farmeramę od każdej strony - nie miejcie za złe tej ciekawości
- pozdrawiam Gospodynię oraz wszystkich bywalców domku

Najważniejsze jest niewidoczne dla oczu - dobrze widzi się tylko sercem. A de S-E

kalinamala, 31 maja 2018

#1501

agucha31, bacowa70, Marrylan i 13 innych osób lubią to
cyfrzakk Cesarz forum

Sookie napisał: ↑

"Idę szpitalnym korytarzem.
Wszystko jest tak, jak zawsze.
Pielęgniarki, biegają z kroplówkami.
Lekarze, dyskutują między sobą.
Sprzątaczki, usiłują żartować z pacjentami.
Zaglądam do sali numer jeden.
Na łóżku, podłączony pod tlen leży Kamil.
Wychowanek domu dziecka.
Ma dwadzieścia lat, wygląda jak gimnazjalista.
Uśmiecha się jak zawsze i zaprasza gestem do środka.
Wchodzę, siadam na skraju łóżka.
Słucham jak mówi.
O rodzicach, którzy go zostawili.
O swojej walce, o każdy dzień.
O życiu, którego większość spędził w szpitalnych murach.
Opowiada o tym, bez cienia pretensji.
Dziękuję, że mógł być.
Ot tak, po prostu.
Nagle, zaczyna dławić się krwią.
Duszność, odbiera mu głos.
Znika.
Wstaję, bo uświadamiam sobie,
że Kamil zmarł kilka lat temu.
Przechodzę do sali numer dwa.
W okół stolika, jak szalony biega Oskar.
Nigdy, nie bardzo umiał usiedzieć na jednym miejscu.
Gdy wraz z moim synem, byli w podobnym wieku, chowali się do szaf.
Żeby doktor, nie mógł ich znaleźć.
Pamiętam, telefon od jego mamy.
Pamiętam, gdy mówię synowi, że Oskara już nie ma.
Pamiętam jak po tej rozmowie, nie chcę nic jeść.
Przez trzy dni, z nikim rozmawiać.
Patryk miał wtedy 9 lat.
Oskar, całe jedenaście.
Stolik w sali znika.
Śmiech rozbieganego chłopca, również.
Odwracam się i widzę salę numer trzy.
Nad małym łóżeczkiem, pochylają się zgarbieni rodzice.
Ewa, ma cztery lata.
Podpięta, pod miliony rurek.
Każda, podtrzymuje ją przy życiu.
Dobiega do mnie, cicha modlitwa.
Widzę jak oboje, połykają łzy.
Aparatura nagle milknie.
Nie mogę słuchać, rozpaczliwego krzyku matki.
Uciekam do sali, numer cztery.
Ola zawsze nazywała mnie, drugą mamusią.
Kochałam ją, jak rodzoną córkę.
Spędziłyśmy na rozmowach, szmat czasu.
Wspólne łzy, wspólne uśmiechy, wspólne milczenie.
Zawsze, chiała być na moim ślubie.
I była.
Zmarła w dzień, gdy przed ołtarzem mówiłam ” tak”….
Z sali numer pięć, patrzy na mnie Mariusz.
Nigdy nie zapomnę, jego poczucia humoru.
Godzinami mógł mówić o Kasi.
Miłości jego życia.
Tak bardzo cieszyłam się, z zaproszenia na ich wesele.
W garnitur do ślubu, ubrano go jednak w inną podróż.
Tę ostatnią.
Odszedł, miesiąc przed wymarzoną uroczystością.
Otwieram drzwi, do sali numer sześć.
Przy oknie stoi Paulina.
Obok niej, na krzesełku siedzi Edyta.
Zapraszają mnie na herbatę.
Trajkoczą jak zwykle, jedna przez drugą.
Nie przestają się śmiać.
Pierwsza zanika postać Pauli.
Zaraz po niej, jak mgła rozmywa się Edyta.
Mijam, kolejne pokoje.
Słyszę, ich głosy.
Widzę, chcące żyć oczy.
W drzwiach sali numer siedem, stoi Radziu.
Prosty, dobry chłopak ze wsi.
Ciężko, nie było mieć do niego szacunku.
Nie wstydził się swojego pochodzenia.
Z pasją opowiadał o ziemi, którą kochał.
Trzy lata temu, obudziłam się w izolatce,
w której akurat przebywał mój syn.
Podeszłam do parapetu.
Widziałam, jak wynosili jego ciało.
Z sali numer osiem, wychodzi stonowany Łukasz.
Wciąż mam ten obrazek przed oczami.
Jak wraz ze swoją żoną, niosą w nosidełku córeczkę.
Z taką dumą na twarzy.
To był ciepły piątek.
Wyjeżdżaliśmy do domu.
Oni też mieli wracać, lada dzień.
Ona wróciła, z córką.
Łukasz, poszedł już inną drogą, niedzielnym porankiem…
Siadam pod ścianą.
W moim mieszkaniu.
Myślę o tym, że w jednej z takich sal,
leży teraz mój syn.
Strach mnie zamroził.
Nagle dostaję wiadomość.
- Nia płacz mamo.
Ja też się boję.
Wszystko będzie dobrze.
Przecież, jeszcze tyle chciałbym ci powiedzieć…
Naucz się szanować to, co masz.
Doceniać, dany ci dzień.
Mów, że kochasz, jak najczęściej.
Biegnij do przyjaciela ciemną nocą, gdy cię potrzebuje.
Uśmiechaj się na widok słońca.
Tańcz w deszczu.
Ciesz się z oddechu.
Podawaj innym dłoń.
Nie oczekując nic w zamian.
Celebruj każdą minutę ze swoim dzieckiem.
Dlaczego?
Jeśli tego nie zrobisz, wezmę cię za rękę.
Przeprowadzę, przez szpitalny korytarz.
I otworzę drzwi numer jeden, dwa, trzy…
Żebyś zrozumiał, jak blisko jest piekło…"
Anika Zadylak , autorka "Tamtej strony lustra"
Do przemyślenia .Dla nas wszystkich
Click to expand...

wow, aż się wzruszyłem

nick w grze: cyfrzak

cyfrzakk, 31 maja 2018

#1502

agucha31, Marrylan, bacowa70 i 11 innych osób lubią to
akinomrd Chodząca legenda forum

xBabciaEwa napisał: ↑

Mieszkasz gdzieś w górach prawda ?
Click to expand...

Tak mieszkam w górach i z dziada pradziada po mamie jestem wstrętną ,zadziorną góralicą,która o swoje i swoich będzie walczyć do upadłego po ojcu domieszka krwi wołyńskiej więc mieszanka wybuchowa

Sookie napisał: ↑

(...)
Anika Zadylak , autorka "Tamtej strony lustra"
Do przemyślenia .Dla nas wszystkich
Click to expand...

Ewa,nawet nie wiem co napisać .Wiem jedno .Prawda w czystej postaci

Jeżeli każdy Twój pomysł wydaje się genialny...dopij wódkę i idź spać

akinomrd, 31 maja 2018

#1503

agucha31, bacowa70, antonina-farmerska i 10 innych osób lubią to
Marrylan Chodząca legenda forum

Bry
Muszę koniecznie popracować nad sobą i się poprawić

Sookie napisał: ↑

"Idę szpitalnym korytarzem.
Wszystko jest tak, jak zawsze.
Pielęgniarki, biegają z kroplówkami.
Lekarze, dyskutują między sobą.
Sprzątaczki, usiłują żartować z pacjentami.
Zaglądam do sali numer jeden.
Na łóżku, podłączony pod tlen leży Kamil.
Wychowanek domu dziecka.
Ma dwadzieścia lat, wygląda jak gimnazjalista.
Uśmiecha się jak zawsze i zaprasza gestem do środka.
Wchodzę, siadam na skraju łóżka.
Słucham jak mówi.
O rodzicach, którzy go zostawili.
O swojej walce, o każdy dzień.
O życiu, którego większość spędził w szpitalnych murach.
Opowiada o tym, bez cienia pretensji.
Dziękuję, że mógł być.
Ot tak, po prostu.
Nagle, zaczyna dławić się krwią.
Duszność, odbiera mu głos.
Znika.
Wstaję, bo uświadamiam sobie,
że Kamil zmarł kilka lat temu.
Przechodzę do sali numer dwa.
W okół stolika, jak szalony biega Oskar.
Nigdy, nie bardzo umiał usiedzieć na jednym miejscu.
Gdy wraz z moim synem, byli w podobnym wieku, chowali się do szaf.
Żeby doktor, nie mógł ich znaleźć.
Pamiętam, telefon od jego mamy.
Pamiętam, gdy mówię synowi, że Oskara już nie ma.
Pamiętam jak po tej rozmowie, nie chcę nic jeść.
Przez trzy dni, z nikim rozmawiać.
Patryk miał wtedy 9 lat.
Oskar, całe jedenaście.
Stolik w sali znika.
Śmiech rozbieganego chłopca, również.
Odwracam się i widzę salę numer trzy.
Nad małym łóżeczkiem, pochylają się zgarbieni rodzice.
Ewa, ma cztery lata.
Podpięta, pod miliony rurek.
Każda, podtrzymuje ją przy życiu.
Dobiega do mnie, cicha modlitwa.
Widzę jak oboje, połykają łzy.
Aparatura nagle milknie.
Nie mogę słuchać, rozpaczliwego krzyku matki.
Uciekam do sali, numer cztery.
Ola zawsze nazywała mnie, drugą mamusią.
Kochałam ją, jak rodzoną córkę.
Spędziłyśmy na rozmowach, szmat czasu.
Wspólne łzy, wspólne uśmiechy, wspólne milczenie.
Zawsze, chiała być na moim ślubie.
I była.
Zmarła w dzień, gdy przed ołtarzem mówiłam ” tak”….
Z sali numer pięć, patrzy na mnie Mariusz.
Nigdy nie zapomnę, jego poczucia humoru.
Godzinami mógł mówić o Kasi.
Miłości jego życia.
Tak bardzo cieszyłam się, z zaproszenia na ich wesele.
W garnitur do ślubu, ubrano go jednak w inną podróż.
Tę ostatnią.
Odszedł, miesiąc przed wymarzoną uroczystością.
Otwieram drzwi, do sali numer sześć.
Przy oknie stoi Paulina.
Obok niej, na krzesełku siedzi Edyta.
Zapraszają mnie na herbatę.
Trajkoczą jak zwykle, jedna przez drugą.
Nie przestają się śmiać.
Pierwsza zanika postać Pauli.
Zaraz po niej, jak mgła rozmywa się Edyta.
Mijam, kolejne pokoje.
Słyszę, ich głosy.
Widzę, chcące żyć oczy.
W drzwiach sali numer siedem, stoi Radziu.
Prosty, dobry chłopak ze wsi.
Ciężko, nie było mieć do niego szacunku.
Nie wstydził się swojego pochodzenia.
Z pasją opowiadał o ziemi, którą kochał.
Trzy lata temu, obudziłam się w izolatce,
w której akurat przebywał mój syn.
Podeszłam do parapetu.
Widziałam, jak wynosili jego ciało.
Z sali numer osiem, wychodzi stonowany Łukasz.
Wciąż mam ten obrazek przed oczami.
Jak wraz ze swoją żoną, niosą w nosidełku córeczkę.
Z taką dumą na twarzy.
To był ciepły piątek.
Wyjeżdżaliśmy do domu.
Oni też mieli wracać, lada dzień.
Ona wróciła, z córką.
Łukasz, poszedł już inną drogą, niedzielnym porankiem…
Siadam pod ścianą.
W moim mieszkaniu.
Myślę o tym, że w jednej z takich sal,
leży teraz mój syn.
Strach mnie zamroził.
Nagle dostaję wiadomość.
- Nia płacz mamo.
Ja też się boję.
Wszystko będzie dobrze.
Przecież, jeszcze tyle chciałbym ci powiedzieć…
Naucz się szanować to, co masz.
Doceniać, dany ci dzień.
Mów, że kochasz, jak najczęściej.
Biegnij do przyjaciela ciemną nocą, gdy cię potrzebuje.
Uśmiechaj się na widok słońca.
Tańcz w deszczu.
Ciesz się z oddechu.
Podawaj innym dłoń.
Nie oczekując nic w zamian.
Celebruj każdą minutę ze swoim dzieckiem.
Dlaczego?
Jeśli tego nie zrobisz, wezmę cię za rękę.
Przeprowadzę, przez szpitalny korytarz.
I otworzę drzwi numer jeden, dwa, trzy…
Żebyś zrozumiał, jak blisko jest piekło…"
Anika Zadylak , autorka "Tamtej strony lustra"
Do przemyślenia .Dla nas wszystkich
Click to expand...

Myślałam nad tym pół dnia i nie mogę przestać. Tyle drzwi, tyle prawd, przemijania. Wszystko takie boleśnie prawdziwe.

https://board-pl.farmerama.com/index.php?threads/blazers.32720/
ankieta: https://board-pl.farmerama.com/threads/g-t-kwiecień-2024.95713/

Marrylan, 31 maja 2018

#1504

agucha31, bacowa70, antonina-farmerska i 12 innych osób lubią to
aisunel Generał forum

Dobra,jeszcze nie znikamy,a nawet,to cos tam w kosmosie po nas zostanie,a napewno na farmie.Ewus pewnie cos sie wydazylo.ale to nie nasza sprawa.Groszek w kolorze zolci,bedzie szlagierem na swoim poziomie,tylko 250tysi,potrzebne do misji,cena w sklepiku 8 i gdyby kupowac,to ponad 2 mld. grosikow,a gdyby go siac,to przez 2 miechy rezygnacja z iventow,czyli kupic,albo robicEdit:Ale lezka mi poleciala przy czytaniu

aisunel, 31 maja 2018

#1505

agucha31, xBabciaEwa, antonina-farmerska i 4 innych osób lubią to
Reniarama Generał forum

Dobry wieczor

akinomrd napisał: ↑

Osobiście wolałabym mieć do czynienia z prostym, acz życzliwym człekiem,
Click to expand...

Moniko Dziekuje

Sookie napisał: ↑

"Idę szpitalnym korytarzem.
Wszystko jest tak, jak zawsze.
Pielęgniarki, biegają z kroplówkami.
Lekarze, dyskutują między sobą.
Sprzątaczki, usiłują żartować z pacjentami.
Zaglądam do sali numer jeden.
Na łóżku, podłączony pod tlen leży Kamil.
Wychowanek domu dziecka.
Ma dwadzieścia lat, wygląda jak gimnazjalista.
Uśmiecha się jak zawsze i zaprasza gestem do środka.
Wchodzę, siadam na skraju łóżka.
Słucham jak mówi.
O rodzicach, którzy go zostawili.
O swojej walce, o każdy dzień.
O życiu, którego większość spędził w szpitalnych murach.
Opowiada o tym, bez cienia pretensji.
Dziękuję, że mógł być.
Ot tak, po prostu.
Nagle, zaczyna dławić się krwią.
Duszność, odbiera mu głos.
Znika.
Wstaję, bo uświadamiam sobie,
że Kamil zmarł kilka lat temu.
Przechodzę do sali numer dwa.
W okół stolika, jak szalony biega Oskar.
Nigdy, nie bardzo umiał usiedzieć na jednym miejscu.
Gdy wraz z moim synem, byli w podobnym wieku, chowali się do szaf.
Żeby doktor, nie mógł ich znaleźć.
Pamiętam, telefon od jego mamy.
Pamiętam, gdy mówię synowi, że Oskara już nie ma.
Pamiętam jak po tej rozmowie, nie chcę nic jeść.
Przez trzy dni, z nikim rozmawiać.
Patryk miał wtedy 9 lat.
Oskar, całe jedenaście.
Stolik w sali znika.
Śmiech rozbieganego chłopca, również.
Odwracam się i widzę salę numer trzy.
Nad małym łóżeczkiem, pochylają się zgarbieni rodzice.
Ewa, ma cztery lata.
Podpięta, pod miliony rurek.
Każda, podtrzymuje ją przy życiu.
Dobiega do mnie, cicha modlitwa.
Widzę jak oboje, połykają łzy.
Aparatura nagle milknie.
Nie mogę słuchać, rozpaczliwego krzyku matki.
Uciekam do sali, numer cztery.
Ola zawsze nazywała mnie, drugą mamusią.
Kochałam ją, jak rodzoną córkę.
Spędziłyśmy na rozmowach, szmat czasu.
Wspólne łzy, wspólne uśmiechy, wspólne milczenie.
Zawsze, chiała być na moim ślubie.
I była.
Zmarła w dzień, gdy przed ołtarzem mówiłam ” tak”….
Z sali numer pięć, patrzy na mnie Mariusz.
Nigdy nie zapomnę, jego poczucia humoru.
Godzinami mógł mówić o Kasi.
Miłości jego życia.
Tak bardzo cieszyłam się, z zaproszenia na ich wesele.
W garnitur do ślubu, ubrano go jednak w inną podróż.
Tę ostatnią.
Odszedł, miesiąc przed wymarzoną uroczystością.
Otwieram drzwi, do sali numer sześć.
Przy oknie stoi Paulina.
Obok niej, na krzesełku siedzi Edyta.
Zapraszają mnie na herbatę.
Trajkoczą jak zwykle, jedna przez drugą.
Nie przestają się śmiać.
Pierwsza zanika postać Pauli.
Zaraz po niej, jak mgła rozmywa się Edyta.
Mijam, kolejne pokoje.
Słyszę, ich głosy.
Widzę, chcące żyć oczy.
W drzwiach sali numer siedem, stoi Radziu.
Prosty, dobry chłopak ze wsi.
Ciężko, nie było mieć do niego szacunku.
Nie wstydził się swojego pochodzenia.
Z pasją opowiadał o ziemi, którą kochał.
Trzy lata temu, obudziłam się w izolatce,
w której akurat przebywał mój syn.
Podeszłam do parapetu.
Widziałam, jak wynosili jego ciało.
Z sali numer osiem, wychodzi stonowany Łukasz.
Wciąż mam ten obrazek przed oczami.
Jak wraz ze swoją żoną, niosą w nosidełku córeczkę.
Z taką dumą na twarzy.
To był ciepły piątek.
Wyjeżdżaliśmy do domu.
Oni też mieli wracać, lada dzień.
Ona wróciła, z córką.
Łukasz, poszedł już inną drogą, niedzielnym porankiem…
Siadam pod ścianą.
W moim mieszkaniu.
Myślę o tym, że w jednej z takich sal,
leży teraz mój syn.
Strach mnie zamroził.
Nagle dostaję wiadomość.
- Nia płacz mamo.
Ja też się boję.
Wszystko będzie dobrze.
Przecież, jeszcze tyle chciałbym ci powiedzieć…
Naucz się szanować to, co masz.
Doceniać, dany ci dzień.
Mów, że kochasz, jak najczęściej.
Biegnij do przyjaciela ciemną nocą, gdy cię potrzebuje.
Uśmiechaj się na widok słońca.
Tańcz w deszczu.
Ciesz się z oddechu.
Podawaj innym dłoń.
Nie oczekując nic w zamian.
Celebruj każdą minutę ze swoim dzieckiem.
Dlaczego?
Jeśli tego nie zrobisz, wezmę cię za rękę.
Przeprowadzę, przez szpitalny korytarz.
I otworzę drzwi numer jeden, dwa, trzy…
Żebyś zrozumiał, jak blisko jest piekło…"
Anika Zadylak , autorka "Tamtej strony lustra"
Do przemyślenia .Dla nas wszystkich
Click to expand...

Piekne, wymowne, mocne,

kalinamala napisał: ↑

często sobie powtarzam ten wiersz;
Uczę się ciebie , człowieku
Powoli się uczę, powoli
Od tego uczenia trudnego
raduje się serce - i boli.
O świcie nadzieją zakwita
Pod wieczór niczemu nie wierzy
Czy wątpi, czy ufa - jednako -
Do ciebie człowieku należy.
Uczę się ciebie i uczę
I wciąż cię jeszcze nie umiem...(J.L.)
***
...bo czasem jest bardzo trudno
ciebie, człowieku zrozumieć .
Click to expand...

Musze sie do czegos przyznac, ja nie placze, ja rycze

Nigdy, przenigdy, nie myslalam ze na tym salatowym forum, mam tylu przyjaciol wzruszylam sie do lez, nie salatowe ale rozane Dziekuje wszystkim

Reniarama, 31 maja 2018

#1506

agucha31, bacowa70, xBabciaEwa i 12 innych osób lubią to
akinomrd Chodząca legenda forum

Reniarama napisał: ↑

Dobry wieczor

Moniko Dziekuje

Piekne, wymowne, mocne,

Musze sie do czegos przyznac, ja nie placze, ja rycze

Nigdy, przenigdy, nie myslalam ze na tym salatowym forum, mam tylu przyjaciol wzruszylam sie do lez, nie salatowe ale rozane Dziekuje wszystkim
Click to expand...

Reniu ,smarkamy nosek.Wycieramy oczka i się uśmiechamy Masz spore grono wielbicieli i siedź z nami jak Ci dobrze
A teraz pójdę lulu,bo wstaję o barbarzyńskiej godzinie
Dobrej nocy wszystkim życzę

Jeżeli każdy Twój pomysł wydaje się genialny...dopij wódkę i idź spać

akinomrd, 31 maja 2018

#1507

agucha31, bacowa70, xBabciaEwa i 11 innych osób lubią to
Reniarama Generał forum

akinomrd napisał: ↑

Masz spore grono wielbicieli i siedź z nami jak Ci dobrze
Click to expand...

Moni a dobrze mi z wami nie przecze
Dobranoc kolorkow

Reniarama, 31 maja 2018

#1508

agucha31, bacowa70, xBabciaEwa i 9 innych osób lubią to
VELOCI_RAPTOR Stary wyjadacz

akinomrd napisał: ↑

Tak mieszkam w górach i z dziada pradziada po mamie jestem wstrętną ,zadziorną góralicą,która o swoje i swoich będzie walczyć do upadłego po ojcu domieszka krwi wołyńskiej więc mieszanka wybuchowa
Click to expand...

No to może w połowie lipca wyskoczymy na jakie duże złote z pianką
Będę w Kościelisku ponad tydzień czasu bawił

Farma: 221, Wyspa: 460

VELOCI_RAPTOR, 31 maja 2018

#1509

agucha31, akinomrd, bacowa70 i 9 innych osób lubią to
krasnoludek10 Chodząca legenda forum

Witam wszystkich

anndyj napisał: ↑

Naprawdę sądzisz, że krytyka (nawet publiczna) a naśmiewanie się z kogoś to to samo? Co do noża to wbijam go patrząc drugiej osobie w twarz, nie potrzebuję chować się za plecami.
Click to expand...

Co do krytyki - zależy jak to zrobisz. Jeżeli uprzejmie, to ok a jeżeli nie, to śmiem wątpić, czy będzie to konstruktywna (pouczająca) krytyka. Jak ktoś (chyba Ewa) tu wcześniej napisał - wszystko zależy od tonu rozmówcy. Nóż? Używam go tylko do jedzenia i przygotowywania posiłków, w kontaktach międzyludzkich unikam (wierzcie lub nie) wbijania go drugiej osobie prosto w twarz, ale czasem nawet i mi się zdarzy. Przy okazji - staram się również dbać o poprawną polszczyznę, ale o dziwo do 2. klasy liceum nie rozumiałem różnicy pomiędzy "przynajmniej" a "bynajmniej" i dlatego jak tylko sobie przypomnę, to czytam o tym jak to rozróżnić ponownie. Z góry przepraszam za wszystkie błędy - zarówno ortograficzne jak i interpunkcyjne. [ciach] Na szczęście nie jestem jak prof. Miodek i nie czepiam się, jeżeli ktoś do mnie napisze "Witam" w mailu, bo sam do końca nie wiem, czy wolno, czy też nie - szkoda, że w szkole ponadgminazjalnej nie uczą o języku Internetu a nade wszystko o netykiecie

Dobrej nocy życzę

PS. Greci gratki odgadnięcia ilości PD.
PS2. I z powrotem zmykam w krzaki.

Post edytowałam. Fragment z wycieczkami osobistymi usunęłam.
MOD_Zła

Ostatnio edytowane przez moderatora: 1 czerwca 2018

Zarejestrowany od 10-05-2010 (z przerwami).
Gdzie się podziały tamte eventy niezapomniane

krasnoludek10, 31 maja 2018

#1510

agucha31, aweva55, bacowa70 i 3 innych osób lubią to
MaDzo Cesarz forum

akinomrd napisał: ↑

Po wczorajszym wydarzeniu takie coś mi wpadło w ręce i chyba najbardziej oddaje to co w tej chwili czuję
Click to expand...

Monia

Sookie napisał: ↑

"Idę szpitalnym korytarzem.
Wszystko jest tak, jak zawsze.
Pielęgniarki, biegają z kroplówkami.
Lekarze, dyskutują między sobą.
Sprzątaczki, usiłują żartować z pacjentami.
Zaglądam do sali numer jeden.
Na łóżku, podłączony pod tlen leży Kamil.
Wychowanek domu dziecka.
Ma dwadzieścia lat, wygląda jak gimnazjalista.
Uśmiecha się jak zawsze i zaprasza gestem do środka.
Wchodzę, siadam na skraju łóżka.
Słucham jak mówi.
O rodzicach, którzy go zostawili.
O swojej walce, o każdy dzień.
O życiu, którego większość spędził w szpitalnych murach.
Opowiada o tym, bez cienia pretensji.
Dziękuję, że mógł być.
Ot tak, po prostu.
Nagle, zaczyna dławić się krwią.
Duszność, odbiera mu głos.
Znika.
Wstaję, bo uświadamiam sobie,
że Kamil zmarł kilka lat temu.
Przechodzę do sali numer dwa.
W okół stolika, jak szalony biega Oskar.
Nigdy, nie bardzo umiał usiedzieć na jednym miejscu.
Gdy wraz z moim synem, byli w podobnym wieku, chowali się do szaf.
Żeby doktor, nie mógł ich znaleźć.
Pamiętam, telefon od jego mamy.
Pamiętam, gdy mówię synowi, że Oskara już nie ma.
Pamiętam jak po tej rozmowie, nie chcę nic jeść.
Przez trzy dni, z nikim rozmawiać.
Patryk miał wtedy 9 lat.
Oskar, całe jedenaście.
Stolik w sali znika.
Śmiech rozbieganego chłopca, również.
Odwracam się i widzę salę numer trzy.
Nad małym łóżeczkiem, pochylają się zgarbieni rodzice.
Ewa, ma cztery lata.
Podpięta, pod miliony rurek.
Każda, podtrzymuje ją przy życiu.
Dobiega do mnie, cicha modlitwa.
Widzę jak oboje, połykają łzy.
Aparatura nagle milknie.
Nie mogę słuchać, rozpaczliwego krzyku matki.
Uciekam do sali, numer cztery.
Ola zawsze nazywała mnie, drugą mamusią.
Kochałam ją, jak rodzoną córkę.
Spędziłyśmy na rozmowach, szmat czasu.
Wspólne łzy, wspólne uśmiechy, wspólne milczenie.
Zawsze, chiała być na moim ślubie.
I była.
Zmarła w dzień, gdy przed ołtarzem mówiłam ” tak”….
Z sali numer pięć, patrzy na mnie Mariusz.
Nigdy nie zapomnę, jego poczucia humoru.
Godzinami mógł mówić o Kasi.
Miłości jego życia.
Tak bardzo cieszyłam się, z zaproszenia na ich wesele.
W garnitur do ślubu, ubrano go jednak w inną podróż.
Tę ostatnią.
Odszedł, miesiąc przed wymarzoną uroczystością.
Otwieram drzwi, do sali numer sześć.
Przy oknie stoi Paulina.
Obok niej, na krzesełku siedzi Edyta.
Zapraszają mnie na herbatę.
Trajkoczą jak zwykle, jedna przez drugą.
Nie przestają się śmiać.
Pierwsza zanika postać Pauli.
Zaraz po niej, jak mgła rozmywa się Edyta.
Mijam, kolejne pokoje.
Słyszę, ich głosy.
Widzę, chcące żyć oczy.
W drzwiach sali numer siedem, stoi Radziu.
Prosty, dobry chłopak ze wsi.
Ciężko, nie było mieć do niego szacunku.
Nie wstydził się swojego pochodzenia.
Z pasją opowiadał o ziemi, którą kochał.
Trzy lata temu, obudziłam się w izolatce,
w której akurat przebywał mój syn.
Podeszłam do parapetu.
Widziałam, jak wynosili jego ciało.
Z sali numer osiem, wychodzi stonowany Łukasz.
Wciąż mam ten obrazek przed oczami.
Jak wraz ze swoją żoną, niosą w nosidełku córeczkę.
Z taką dumą na twarzy.
To był ciepły piątek.
Wyjeżdżaliśmy do domu.
Oni też mieli wracać, lada dzień.
Ona wróciła, z córką.
Łukasz, poszedł już inną drogą, niedzielnym porankiem…
Siadam pod ścianą.
W moim mieszkaniu.
Myślę o tym, że w jednej z takich sal,
leży teraz mój syn.
Strach mnie zamroził.
Nagle dostaję wiadomość.
- Nia płacz mamo.
Ja też się boję.
Wszystko będzie dobrze.
Przecież, jeszcze tyle chciałbym ci powiedzieć…
Naucz się szanować to, co masz.
Doceniać, dany ci dzień.
Mów, że kochasz, jak najczęściej.
Biegnij do przyjaciela ciemną nocą, gdy cię potrzebuje.
Uśmiechaj się na widok słońca.
Tańcz w deszczu.
Ciesz się z oddechu.
Podawaj innym dłoń.
Nie oczekując nic w zamian.
Celebruj każdą minutę ze swoim dzieckiem.
Dlaczego?
Jeśli tego nie zrobisz, wezmę cię za rękę.
Przeprowadzę, przez szpitalny korytarz.
I otworzę drzwi numer jeden, dwa, trzy…
Żebyś zrozumiał, jak blisko jest piekło…"
Anika Zadylak , autorka "Tamtej strony lustra"
Do przemyślenia .Dla nas wszystkich
Click to expand...

Zatrzymuje czas,stawia do pionu
Ewa,dziekuje

kalinamala napisał: ↑

Witam wszystkich

Mam podobnie - dlatego często sobie powtarzam ten wiersz;
Uczę się ciebie , człowieku
Powoli się uczę, powoli
Od tego uczenia trudnego
raduje się serce - i boli.
O świcie nadzieją zakwita
Pod wieczór niczemu nie wierzy
Czy wątpi, czy ufa - jednako -
Do ciebie człowieku należy.
Uczę się ciebie i uczę
I wciąż cię jeszcze nie umiem...(J.L.)
***
...bo czasem jest bardzo trudno
ciebie, człowieku zrozumieć .
Wybaczcie mą śmiałość, może nie powinnam ,,się wtrącać,, i jeszcze z tymi rymami, ale... też tutaj jestem na tym forum i...
czytam to tu, to tam...bo chcę poznać tą farmeramę od każdej strony - nie miejcie za złe tej ciekawości
- pozdrawiam Gospodynię oraz wszystkich bywalców domku
Click to expand...

Bardzo mądry wiersz
Nie ma czego wybaczać.Wchodzisz i jesteś.Tylko tyle

Reniarama napisał: ↑

Moni a dobrze mi z wami nie przecze
Click to expand...

I z wzajemnoscią
Dobranoc wszystkim

MaDzo, 31 maja 2018

#1511

agucha31, akinomrd, -MarekW- i 11 innych osób lubią to
gretag Chodząca legenda forum

Dzień dobry

Wiele się działo w czasie mojej nieobecności...

Dlaczego ludzie sobie dokuczają. Czy to z zazdrości? Czy po takiej akcji jak komuś dowalą czują się lepiej?
Tyle pytań..dlaczego? dlaczego?..dlaczego? Wszystkie bez odpowiedzi bo nie wiem jak wytłumaczyć takie zachowania na forum..
Jedno jest pewne,że tacy ludzie nie mają prawdziwych przyjaciół. W realnym świecie nie mają nawet jednej przyjaznej osoby.. Nawet uśmiech na ich twarzy nie może być szczery...
Jedynie wyjście unikać złych ludzi, omijać ich szerokim łukiem.. Niech sobie żyją w swoim zawistnym, zakłamanym światku..

Możesz być wykształcony, bogaty, piękny lub niewykształcony, biedny i brzydki. Wszystko to nie jest ważne, to jak traktujesz ludzi, mówi o tobie wszystko.

gretag, 1 czerwca 2018

#1512

agucha31, akinomrd, waldi221 i 17 innych osób lubią to
Sookie Chodząca legenda forum

Dzień dobry.Wracałam godzinę temu z pracy.Czytałam post,który zamieściła moja znajoma na swoim profilu. Jechałam autobusem i płakałam. Dzisiaj Dzień Dziecka. Znajoma napisała życzenia dla swojego syna. Pisała o miłości,tęsknocie ,planach marzeniach.Pisała,że myśli o nim układając kwiaty w jego wazonie..nagrobnym. Bo jego już nie ma.Zginął w wypadku kilka kat temu wraz ze swoim ojcem a jej mężem.A ona mimo to jest pełna życzliwości .

Sookie, 1 czerwca 2018

#1513

akinomrd i gretag lubią to.
MaDzo Cesarz forum

Dzien dobry wszystkim

I malutki prezencik dla wszystkich dzieci Farmeramy

MaDzo, 1 czerwca 2018

#1514

MOD_Zgredek*, antonina-farmerska, akinomrd i 12 innych osób lubią to
xBabciaEwa Chodząca legenda forum

Doberek .

Sookie napisał: ↑

Dzień dobry.Wracałam godzinę temu z pracy.Czytałam post,który zamieściła moja znajoma na swoim profilu. Jechałam autobusem i płakałam. Dzisiaj Dzień Dziecka. Znajoma napisała życzenia dla swojego syna. Pisała o miłości,tęsknocie ,planach marzeniach.Pisała,że myśli o nim układając kwiaty w jego wazonie..nagrobnym. Bo jego już nie ma.Zginął w wypadku kilka kat temu wraz ze swoim ojcem a jej mężem.A ona mimo to jest pełna życzliwości .
Click to expand...

Można być życzliwym mimo tragedii i nieszczęść , które nas dotykają , trzeba tylko chcieć .

gretag napisał: ↑

Dzień dobry

Wiele się działo w czasie mojej nieobecności...

Dlaczego ludzie sobie dokuczają. Czy to z zazdrości? Czy po takiej akcji jak komuś dowalą czują się lepiej?
Tyle pytań..dlaczego? dlaczego?..dlaczego? Wszystkie bez odpowiedzi bo nie wiem jak wytłumaczyć takie zachowania na forum..
Jedno jest pewne,że tacy ludzie nie mają prawdziwych przyjaciół. W realnym świecie nie mają nawet jednej przyjaznej osoby.. Nawet uśmiech na ich twarzy nie może być szczery...
Jedynie wyjście unikać złych ludzi, omijać ich szerokim łukiem.. Niech sobie żyją w swoim zawistnym, zakłamanym światku..
Click to expand...

Greciu , ludzie są różni , lepsi i gorsi , nic na to nie poradzimy .My musimy robić swoje , bo na zmiany nie ma co liczyć .
Pozdrawiam cieplutko .

xBabciaEwa, 1 czerwca 2018

#1515

agucha31, antonina-farmerska, akinomrd i 10 innych osób lubią to
hlnrys Chodząca legenda forum

Dzień dobry.

Raz Noe wypił wina dzban
I rzekł do synów: Oto
Przecieki z samej Góry mam-
Chłopaki, idzie potop!

Widoki nasze marne są
I dola przesądzona,
Rozdzieram oto szatę swą-
Chłopaki, jest już po nas!

A jeden z synów- zresztą Cham-
Rzekł: Taką tacie radę dam:

Róbmy swoje!
Pewne jest to jedno, że
Róbmy swoje!
Póki jeszcze ciut się chce,
Skromniutko, ot, na własną miarkę
Zmajstrujmy coś, chociażby arkę! Tatusiu:
Róbmy swoje! Róbmy swoje!
Może to coś da- kto wie?

Raz króla spotkał Kolumb Krzyś,
A król mu rzekł: Kolumbie,
Pruj do lekarza jeszcze dziś,
Nim legniesz w katakumbie!

Nieciekaw jestem, co kto truć
Na twoim chce pogrzebie,
Palenie rzuć, pływanie rzuć
I zacznij dbać o siebie!

A Kolumb skłonił się jak paź,
Po cichu tak pomyślał zaś:

Róbmy swoje!
Pewne jest to jedno, że
Róbmy swoje,
póki jeszcze ciut się chce!
I zamiast minę mieć ponurą,
Skromniutko, ot, z Ameryk którą- odkryjmy…
Róbmy swoje! Róbmy swoje!
Może to coś da- kto wie?

Napotkał Nobla kumpel raz
I tak mu rzekł: Alfredzie,
Powiedzieć to najwyższy czas,
Że marnie ci się wiedzie!

Choć do doświadczeń wciąż cię gna,
Choć starasz się od świtu,
Ty prochu nie wymyślisz, a
Tym bardziej dynamitu!

A Nobel spłonił się jak rak,
Po cichu zaś pomyślał- jak?

Róbmy swoje!
Pewne jest to jedno, że
Róbmy swoje,
póki jeszcze ciut się chce!

W myśleniu sens, w działaniu racja,
Próbujmy więc, a nuż fundacja- wystrzeli?
Róbmy swoje! Róbmy swoje!
Może to coś da- kto wie?

Ukształtowała nam się raz
Opinia, mówiąc: Kurczę,
Rozsądku krzyny nie ma w was,
Inteligenty twórcze!

Na łeb wam wali się ten kram,
Aż sypią się zeń drzazgi,
O skórze myśleć czas, a wam?
Wam w głowie wciąż drobiazgi!

Opinia sroga to, że hej,
Odpowiadając przeto jej:

Róbmy swoje!
Pewne jest to jedno, że
Róbmy swoje!
Bo jeżeli ciut się chce,

Drobiazgów parę się uchowa:
Kultura, sztuka, wolność słowa- Kochani,
Róbmy swoje! Róbmy swoje!
Może to coś da- kto wie?

Rodacy!
Róbmy swoje!
A Ty, Widzu, brawo bij!
Róbmy swoje!
A Ty zdrowie nasze pij!
Niejedną jeszcze paranoję
Przetrzymać przyjdzie- robiąc swoje! Kochani,
Róbmy swoje! Róbmy swoje!
Żeby było na co wyjść!

Suplement:

Minęły lata, proszę Pań,
I chmurzy lico moje,
Że dziś wczorajszy byle drań
Też śpiewa „Róbmy swoje!”.

I w mądrych ludziach przygasł duch,
Choć ciągle im tłumaczę,
Że gdy to samo śpiewa dwóch,
To nie to samo znaczy!

Inteligencie, wstydź się waść!
Nie pozwól sobie śpiewki kraść!

Róbmy swoje!
Kładźmy zbroje pełne wgięć!
Róbmy swoje!
Wróćmy słowom sens i chęć!
Twarz wróćmy słowu- bo bez twarzy
Największe słowo nic nie waży! Rodacy!
Róbmy swoje! Róbmy swoje!
Na tym dziś się skupmy
I z uporem róbmy swoje’95!

>>>kalkulatory roślin<<<
>>>handel roślinami<<< >>>skup owoców<<<

hlnrys, 1 czerwca 2018

#1516

agucha31, antonina-farmerska, akinomrd i 10 innych osób lubią to
dotikampo Fanatyk forum

Dzień dobry
Jaki fajny, ciepły i spokojny dzień Nogi na balustradzie tarasu, lapek, zimne napoje i usypiający dźwięk kosiarek

Podzielę się z Wami (nie dźwiękiem kosiarki)

Farma - 242, Wyspa - 600.
Targ - 22. Farmerka od października 2012r.

dotikampo, 1 czerwca 2018

#1517

antonina-farmerska, akinomrd, gretag i 7 innych osób lubią to
hlnrys Chodząca legenda forum

Od dźwięku kosiarki, stanowczo wolę dźwięk kasiorki.

>>>kalkulatory roślin<<<
>>>handel roślinami<<< >>>skup owoców<<<

hlnrys, 1 czerwca 2018

#1518

agucha31, antonina-farmerska, akinomrd i 10 innych osób lubią to
Marrylan Chodząca legenda forum

Bry

dotikampo napisał: ↑

Dzień dobry
Jaki fajny, ciepły i spokojny dzień Nogi na balustradzie tarasu, lapek, zimne napoje i usypiający dźwięk kosiarek

Podzielę się z Wami (nie dźwiękiem kosiarki)

Click to expand...

Nawet nie wiedziałam, że tak mi się pić chciało

Nie tęsknimy

hlnrys napisał: ↑

Od dźwięku kosiarki, stanowczo wolę dźwięk kasiorki.

Click to expand...

Jak by to była kosiarka robiąca kasę to hmm ...

https://board-pl.farmerama.com/index.php?threads/blazers.32720/
ankieta: https://board-pl.farmerama.com/threads/g-t-kwiecień-2024.95713/

Marrylan, 1 czerwca 2018

#1519

agucha31, antonina-farmerska, akinomrd i 6 innych osób lubią to
dotikampo Fanatyk forum

hlnrys napisał: ↑

Od dźwięku kosiarki, stanowczo wolę dźwięk kasiorki.

Click to expand...

Kasiorkę wolisz mówisz... Dire Straits z "Money for Nothing niedawno gdzieś już było... To może coś starszego?

A jak już jestem przy Lizie Minelli... Przypomniał mi się suchar:
Na egzaminie do szkoły teatralnej profesor pyta kolejnej aplikantki, co im zademonstruje. Ta odpowiada - pokaz w stylu Lizy Minelli.
No i dziewczyna śpiewa, tańczy....
Profesor podsumowuje występ - łajza to ty może i jesteś, ale z talentem cię minęli...

Ostatnie edytowanie: 1 czerwca 2018

Farma - 242, Wyspa - 600.
Targ - 22. Farmerka od października 2012r.

dotikampo, 1 czerwca 2018

#1520

agucha31, antonina-farmerska, zagma i 10 innych osób lubią to

(Musisz się zalogować lub zarejestrować, aby móc odpowiedzieć.)

Strona 76 z 359