W oczekiwaniu na kolejne GT

Coś mi się wydaje,że limit szczęścia na najbliższy event wyczerpałam dzisiaj Pewnie se nie połowie...

 

ooo to dopiero cos!nie dziwie sie...ja sie nie nadaje na emigracje i jakbym wracala do kraju to bym napewno jak bobr ryczala w takiej sytuacji..

 

To limit szczescia na dzisiaj, albo na caly weekend, a od poniedzialku nowy przydzial Ci sie przynalezy

Mi na emigracji calkiem dobrze, bo najblizsza rodzina jest ze mna
Natomiast powrot do Polski, chocby na krotko, napawa mnie nostalgia no i stad ta lezka czy dwie

 

Nie beczcie, bo się też rozpacze i cio wtedy

Zaczęłam usuwać wszystkie warsztaciki i przeglądać pasek co by ciekawsze zagrody poustawiać i wiecie co odkryłam - zagrodę dla świstaków Często zaglądam do paska i pierwszy raz ją widzę... Nie pamiętam żebym się na gt wymieniała albo żebym dostała... Pacze i pacze i nie znika A strasznie chciałam ją mieć, bo świstaki u mnie w cenie i tylko ich mi brakuje żeby co niektóre misje pokończyć

A z tojtojów kokosowych mam: żółta obora, koguty, żółta wytwórnia guano, koty i czerwone osły...

 

czerwone osly teraz jak znalazl, na wypadajki eventowe sie przydadza, a na GT je wymienisz na cos ciekawszego
moje tojtoje ciagle w pasku, wogole mnie nie kusza, bo wiem, ze bobry tam znajde i pewnie jakies lisy

 

podziwiam ,ze dajesz rade...naprawde...to bardzo wazne zeby miec rodzine przy sobie..my niestety rozdzieleni narazie...Łukasz dopiero na poczatku pazdziernika urlop dostanie...mieszkanie urzadzimy i odbijemy finansowo to moze nie bedzie musial wyjezdzac...poki co jest to konieczne niestety...dzieci bardzo tesknia...maly szczegolnie

 

Też nie nadaję się na opuszczanie kraju, a nawet mojego rodzinnego miasta. Rozumiem ludzi, którzy szukając lepszego życia emigrują ale gdybym była zmuszona wyjechać, to pewnie cały czas myślałabym o powrocie.

Gosiu gratuluję, mnie dzisiaj z koła wpadła ninja.
A szczęście to na zakończenie tygodnia a od poniedziałku to się liczy od początku

 

hahaha jakie wytlumaczenie -boskie na koniec tygodnia hahahah i sie nie liczy

 

Aniu, mysmy z Michalem tak zyli przez pierwsze 2 lata malzenstwa- zaraz po slubie dostal swietna propozycje, wiec pojechal. Najpierw na krotko, wrocil i obronil prace dyplomowa, w miedzyczasie zaszlam w ciaze z najstarsza. Pozniej juz jezdzil przez 1,5 roku wracajac na tydzien co miesiac... Niefajne to byly czasy, bo niby zamezna ale bez chlopa, dzieciak tez ojca nie znal...
Razem zesmy zdecydowali, ze dluzej tak nie mozemy zyc, a poniewaz widokow na dobra prace nie bylo, to wyjechalismy na stale.
Reszta dzieci urodzila sie na obczyznie, tu chodza do szkoly, kupilismy dom- zapuscilismy korzenie. Tesknota za krajem gdzies tam na dnie serca zostala i czasem sie odzywa...

 

wielkie gratki szczęściara z Ciebie

ja z koła dostaję "coś" nie mogę napisać co bo ścierką dostanę

 

Ania napisałam tak bo Gosia uważa, że limit szczęścia wyczerpała a to nieprawda przecież

 

a to wiem ale swietnie jej wytlumaczylas

 

Ja tak mam od 6 lat.Codziennie myślę o powrocie tym bardziej ze ukochana córka w Polsce została.Pierwszy rok wyłam prawie codziennie.Córkę odwiozłam na studia do Krakowa a sama po 3 dniach poleciałam do męża.Jak rozmawiałyśmy przez telefon albo skypa do długie minuty mijały zanim jedna i druga głos mogla z siebie wydusić. Najgorsze było dla mnie jak lecieliśmy na 2 tyg do Polski.Ogromna radość i szczęście zakłócone myślami ze zaraz trzeba wracać.Pożegnania na lotnisku z córka-bylam tak spłakana i zapuchnięta z płaczu ze na odprawie 5 razy patrzyli na zdjęcie w dowodzie czy ja to ja.Po powrocie do Irlandii przez miesiąc chodziłam jak milczący automat.Maz bardzo się boi tych naszych wyjazdów.
Za 54 dni lecimy do Polski na...ślub córki
I się poryczałam

 

Aniu wiem , że Kraków jest bardzo urokliwy i z tradycjami ale Wrocław ma też zalety np zawsze najwyższą temperaturę w Polsce
według napisu w Twojej sygnie "tam dom mój gdzie serce moje" Twoje serce wyjechało do Wrocławia i tam będzie Twój dom
Będziesz miała blisko rodziców i rodzinkę to będziesz miała pomoc w opiece nad dziećmi

 

Jeśli tak myślicie,to się tego trzymam Co do emigracji,to już kiedyś pisałam-szkoda,że za stara jestem na rozpoczynanie nowego życia Wolałabym "tam"popłakać niż "tutaj" 2 lata mąż jeździł za granicę do pracy,głupia byłam wtedy,że z nim nie pojechałam No ale gapowe się płaci...A że "tutaj"dobrze,to zależy komu-ja na nadmiar szczęścia nie narzekam...Ale skoro już nie można powiedzieć "B",to trzeba żyć na "A" i tyle...

 

Skoro mowa o emigracji to w czerwcu minęły 3 lata odkąd jestem w Anglii. Z początku myślałam, że wyjedziemy z mężem na góra rok, ale przy każdym zjeździe do Polski przekonujemy się, że nie warto wracać. Wszystko drogie a pracy nie ma. Co prawda tęsknimy za familią, ale na obczyźnie mamy siebie, dom, pracę i nowych przyjaciół. Nie taki diabeł straszny...

 

Ja mieszkam tak daleko od Polski na drugiej polkuli i zazdroszcze Wam, ktorzy mieszkacie w Anglii czy Irlandii, ze macie tak blisko do kraju. To zabi skok i mozna na weekend wybrac sie na kawe do kraju. Do zycia na obczyznie mozna sie przyzwyczaic ale tesknota zawsze bedzie doskwierac.

 

Owszem można, ale najpierw trzeba na to zarobić ja latam do Polski około 2 razy do roku. Z mojego miasta dłużej jadę do najbliższego lotniska niż lecę z niego do kraju co za tym idzie i koszt jest niemały

 

Przeprowadzka Ani spowodowała, że znów piszemy o emigracji

Ja też myślałam o wyjeździe z Polski ale to było w minionych czasach, kiedy perspektyw na poprawę w kraju nie było. Byliśmy z mężem bardzo młodzi i chcieliśmy wyjechać do Australii, była taka możliwość poprzez obóz przejściowy w Austrii. Wszystko mieliśmy przygotowane i niewiele dzieliło nas od wyjazdu...... plany pokrzyżował nam stan wojenny, kiedy nawet na przejechanie do sąsiedniego województwa trzeba było mieć przepustkę.
Teraz nie żałuję, że nie wyjechałam

 

Ja wyjechalam do Australii po stanie wojennym. Malo prawdopodobne, moze bysmy sie spotkaly na antypodach, gdyby Waszych planow nie pokrzyzowal stan wojenny.