zzizzie

Szczerze współczuje Gosiu

 

W oryginale jest niestety dance me to the end of love, czyli "tańcz ze mną (dosłownie to by było: przetańcz mnie) do końca miłości".
Też mnie to oburza
Możemy wystosować zbiorowy protest

 

Nie będziemy protestować, tylko się zachwycać, głównie melodią i głosem, pal sześć słowa, nie będziemy się czepiać, przecież musi się rymować

 

No też fakt, love rymuje się np z gołębicą (dove).
Czytam sobie właśnie tekst - piękny jest.
Cohen ma klasę niebywałą.

Ale tak ogólnie to ten tekst jest dość niepokojący i mogę stwierdzić z ponurą stanowczością, że gdyby w szeregach naszej tutejszej Władzy był jakiś autentyczny erudyta (dodatkowo doskonale znający ten straszny język angielski), to biedny Cohen wyleciałby na zbite coś tam, a ty razem z nim.
Oj dużo tam takich fragmentów, które mnie kojarzą się jednoznacznie nieregulaminowo
Na szczęście autentycznych erudytów to w ogóle jest jak na lekarstwo, więc możemy spać spokojnie

 

I po co podpowiadasz?

 

Cytatem odpowiem, nielegalnym zresztą (ale go zalegalizuję):

Let them sweat a little (A niech się troszkę pomartwią) ​

Cytat pochodzi z mojego ukochanego Adwokata diabła z Keanu i Pacino.
Ech ta erudycja, nie...?

 

Za ostatnie zdanie u Piotra lajka nie dostaniesz

====
zrobilaś to "potrójne mleko"?

 

No co, prawdę napisałam

***
A potrójne mleko jest... dziwne
To jest coś na kształt biszkoptu, ale takiego z dużymi dziurami (rozumiesz mam nadzieję, ciasto biszkoptowe ma zwykle takie malutkie dziurki, wszystkie w miarę jednakowe, a to ma duże).
No i ten biszkopt jest potwornie słodki.
Ale naprawdę potwornie
Choć ładnie wygląda, nie powiem.

Nasącza się to tymi hektolitrami potrójnego mleka, niezbyt słodkiego zresztą.
I wychodzi coś, co pod względem konsystencji jest naprawdę fajne, takie ciasto wilgotne do kwadratu jak odmiana dobrego ponczowego (były kiedyś takie ciastka w cukierniach, nie wiem czy są nadal)...
... ale smak jest dziwaczny

Marco twierdzi, że to smakuje jak mleko pozostałe w miseczce po spożyciu dosładzanych płatków kukurydzianych (normalnie boję się napisać cornflakes, ech - i jak ja mam nie wylecieć z tej orbity?!).
Juniorowi smakowało, ale jemu wszystko smakuje...
... więc cała forma tego potrójnego mleka pojechała z gosposią do jej domu, niech się młoda matka dożywi
Ogólnie - nie radzę próbować, to chyba trzeba być Latynosem, żeby się zachwycić

 

Po przeczytaniu przepisu takie miałam właśnie słodko - mleczne skojarzenie, a za mlekiem przyznaję się nie przepadam od zawsze
No to mamy problem z głowy.
Czas na dobrą szarlotkę, może być z farmowych jabłuszek

 

Taa.
Ale ma być bez pieczenia

Szarlotek jest od metra i troszkę, od tej sypanej (oj bardzo lubię) poprzez polską tradycję (różnie z tym bywa) po rozmaite apple pies czyli szarlotki transoceaniczne.
Wszystko to jest pieczone, ech
Ale są też rozmaite warianty czegoś z jabłkami smażonego w głębokim tłuszczyku, hmm
Tyyle kalorii... ale warto

 

Masz na myśli racuszki, czy coś innego?

 

Racuszki
Kocham racuszki

Ale nie, nie racuszki - copycat czyli próba odtworzenia takiego apple pie z McDonalda.
Prawdziwego, nie pieczonego

 

Owszem jest ich od tralalala i każda inna ale wyzwaniem trafić na taką co będzie dobra i na zimno i na ciepło i nie była za słodka, nie "budyniowata"- nie wiem jak to określić.
W głębokim tłuszczu to pewnie w cieście jakimś obtaczane.

Ja z jabłek to placuszki uwielbiam najprostsze zetrę na tarce na średnich oczkach, dodam jajko, mąkę - wymieszam i bach na patelnię- posypię cukrem pudrem i potrafię ich zjeść całą furę
Proste szybkie i smaczne - no kuchnia to nie jest moje ulubione miejsce póki co

Prawdziwy, nie pieczony - ćwieka zadałaś to jaki? prażony?

Może coś zapamiętam i kiedyś testy jakieś zrobię

 

Taką szarlotkę sypaną to ja naprawdę lubię - i na ciepło, i na zimno
Gdzieś chyba jest przepis w tym starym wątku kuchennym, jeśli nie znajdziesz, to podrzucę, bo to z mojej ukochanej książki.

W głębokim tłuszczu to są takie jakby pierożki (z ciasta francuskiego, tak najogólniej) z jabłkowym farszem... ech, no dobre to jest bardzo.
I właśnie tak były dawniej robione te ciastka z McDonalda - ale sporo już lat temu McDonalda okropnie krytykowano, że to przez niego w USA epidemia otyłości w rozkwicie... no więc opracowano nową technologię i teraz te ciastka są pieczone w piekarniku. O ile wiem, w PL ostały się te smażone.

A co do placuszków z jabłkami, to ja dodaję jeszcze kefir i ciut proszku do pieczenia - no pycha po prostu, puchate się takie robią

 

o rany ślinotoku dostałam - jadłam coś w ten deseń kiedyś- pyszne były

A tak dają też śmietanę niektórzy ale ja nie toleruję

Za przepisem poszperam, bo ostatnimi czasy sporo szarlotek jadłam, ale może ze 2 mi smakowały - tu wybredna jestem, jedną piekła starsza pani i namówiła mnie i faktycznie pychota była, ale skubana miała swoje tajne triki, których nie zdradziła.
I przez tą swoją wybredność uznałam, że szarlotka to jest jednak wyzwanie

 

Te jabłkowe ciastka faktycznie pyszne

Szarlotkę polską, taką tradycyjną, to ja średnio lubię - za dużo ciasta, to ciasto takie jakieś suche, no a jabłka bezbarwne (smakowo).
Robiłam kiedyś taką na kruchym cieście, spód trzeba było posypać bułką tartą, bo wtedy nie chłonie soku z jabłek... reszta była chyba normalna, no cynamon dodawałam, bo mi do jabłek pasuje.

A ta sypana to dziwna jest - w równych częściach kaszka manna, cukier i mąka, do tego proszek do pieczenia... i to się takie suche wsypuje do tortownicy. Na to jabłka w plasterkach posypane cukrem, na to znowu to suche, znowu jabłka i na wierzch trzecia część suchego.
A na to masło starte na grubej tarce.
Ja nie wiem, jakim cudem z tego wychodzi ciasto, ale wychodzi i jest pyszne, w dodatku polane lukrem póki gorące.
Technologia stoi na głowie - a efekt mniam

 

A co tu tak cicho? Wszyscy przepisy uskuteczniają? Mnie to nie grozi,z wiadomych powodów,to jestem.Dziś jestem,bo jutro nie wiem o której będę...Dzięki wszystkim za kondolencje Wyczytałam dzisiaj,że 1 piwo dziennie przedłuża życie.Oj to długo będę żyła-chybaNajwyżej złożę zażalenie do odkrywców Hm...Robię te eventy,bo co mam robić ale to coraz nudniejsze i mało zachęcające do wysiłku...Oraz do dalszej gry... Mam na razie przesyt...

 

Jedno piwo dziennie to prosta droga do uzależnienia
I to wcale nie tylko od piwa
Nie wierz tym paniom, co ci będą wmawiać, że to nieprawda

Ale tobie wolno, jeśli pomaga
A z tym przesytem to możesz zawsze tutaj przyjść i się poskarżyć, u mnie znajdziesz zrozumienie

***

Tak serio - trzymaj się Gosia, my tu naprawdę całym sercem z tobą

 

Bry, uwielbiam jogurtowce - właśnie za to, że suche nie są na górę pacnę jakieś owocki jak już popełniam pieczenie Nadrabiam zaległości w czytaniu ....za dużo to nie spamowałyście przez ten tydzień....

Świetnie to Zuza ujęłaś....."można przestać się bać" ... echhhh bardzo to prawdziwe jest wiesz?
Bezdusznie raczej nie brzmi - chyba każdy kto ma "ten pierwszy raz" za sobą przyzna rację temu stwierdzeniu
Najtrudniejsze jest pierwsze spotkanie ze śmiercią ....potem stety/niestety człowiek już trochę wie co go czeka, czego się spodziewać

Gosiu wyrazy współczucia ogromne choć spóźnione zazwyczaj ciężko mi w takiej sytuacji cokolwiek wydusić - czy to "pisemnie" czy słownie. Najchętniej bym po prostu przytuliła - więc wirtualnie ale mocny przytulas ślę....

idę szukać o czym Wy tu prawicie bo chyba ciekawe a nie czytałam

Sypana to moja ulubiona - jak dobrze wyjdzie to te chrupiące kawałki.....mniam kilka razy kiepsko z masełkiem trafiłam i były....no nadal sypkie kawałki....i tak zjedli
I zaleta podstawowa - szybkość robienia

Mnie niechęć do tych eventów też dopadła....tak wlazłam na farmę bo wlazłam ale bez tej radochy co dawniej- królową ledwie misję ogarnęłam na styku czasowym dziś ....szok bo dawną pamiętam to ganiałam z tymi tam ale podrabiana nie kręci wcale

Właśnie uświadomiłam sobie jak szybko czas leci..... prawie dokładnie rok temu też żegnaliśmy bardzo bliskie osoby....a to już rok....
Kurcze mam wrażenie, że ten czas to tak coraz szybciej goni gdzieś

 

No bo to naprawdę tak jest - podczas obłożnej i fatalnie rokującej choroby kogoś bliskiego jest ta nieustanna huśtawka od nadziei po rozpacz, zwyczajne fizyczne zmęczenie... no i strach przed nieuniknionym.
Przeżyłam trzy lata na takiej huśtawce - kiedy było po wszystkim, w pewnym sensie mi ulżyło.
Dzwonek telefonu nie sprawiał już, że serce podjeżdżało mi do gardła... zawsze coś.

***
A tak poza tym to widocznie nic ciekawego się nie dzieje, bo ludziom się pisać nie chce