Nie z tego kucyka

Okej, szanuję Twoją decyzję.

 

Filmik przyniosłam. Filozoficzny filmik znaleziony podczas chłeptania porannej kawusi i zajadania przepysznej mini-muffinki cynamonowej własnej roboty wg przepisu Samanthy (ostatnio mojej ulubionej blogerki kulinarnej - przepisu nie podam bo nie, żałujcie bo rewelka normalnie).

Filmik jest wielce filozoficzny i nawet tytuł nosi stosowny, Pride Before a Fall (czyli Duma przed upadkiem).
Oto lew - wyniosły król zwierząt, który może sobie pozwolić nawet na pozory dobroduszności, bo i tak nikt mu nie podskoczy. Po prostu, jak każdy władca, ma na wszystko... hmm, ma wszystko w głębokim poważaniu.

Ach te powolne kocie ruchy, ten rozkołysany krok, te statecznie i dostojnie stawiane olbrzymie łapska...
... ups.

​

Cudne, prawda?

A tak poza tym to mnie tu w ogóle nie ma.
Kiedyś pewnie znowu zajrzę... nie będziecie znali dnia ani godziny
Aha, i czekam na sugestie - spad totalny, własny wątek czy klub do szybkiego zamknięcia przez rozjuszonych Strażników..?

 

Filmik filozoficzny ubawił mnie i sprawił, że nasunęło mi się - widziane gdzieś kiedyś, równie głęboko filozoficzne powiedzonko.

"Padłeś ? Powstań ! Popraw koronę i idź do przodu "

I bądź tu !!! To moja jedyna sugestia

 

Moje ulubione powiedzenie Małej Mi


No i jest jeszcze jedno...może bardziej ulubione...bo rzadko osiągalne...

 

Reklama chyba taka była: padłeś? powstań - PowerAid.
Ale to stare dzieje i może mi się tylko tak wydaje.
Skąinąd zwracam uwagę, że ten Król Zwierząt tam wyżej padł nieco inaczej, łapa mu się omskła na krawężniku.
Osobiście nie padłam, a powstań to tutaj urządzać nie wolno

 

Czasy, kiedy przy niemal każdej okazji śpiewano

Wyklęty, powstań ludu ziemi!
Powstańcie, których dręczy głód!
Myśl nowa blaski promiennemi
Dziś wiedzie nas na bój, na trud.
Przeszłości ślad dłoń nasza zmiata;
Przed ciosem niechaj tyran drży!
Ruszymy z posad bryłę świata,
Dziś niczem — jutro wszystkiem my!​

przeszły już do historii.
Tu też nie jest Francja, żeby móc wołać

Do broni, bracia dziś!
Zewrzyjcie szyki wraz!
I marsz, i marsz!
By ziemię krwią
napoić, przyszedł czas!
​

 

Ech, jak ja dawno Marsylianki nie słyszałam, super tekst i melodia.
Kiedyś znałam to na pamięć i umiałam nawet zaśpiewać, francuski ma jednak ten szczególny urok.
A co do słów, to jak widać nie zdezaktualizowały się za bardzo, skoro Marsylianka pozostaje do dziś hymnem Francji.

Allons enfants de la Patrie,
Le jour de gloire est arrivé.
Contre nous de la tyrannie
L'étendard sanglant est levé…

… i piękny refren:

… Aux armes, citoyens,
Formez vos bataillons!
Marchons! Marchons!*​

… dalej jest jeszcze bardziej krwawo, dziwię się Zgredziowi, że takie drastyczne kawałki cytuje w tutejszym przedszkolu.
Z drugiej strony – poniekąd rozumiem, dlaczego zacytowaną przeze mnie pierwszą zwrotkę ze wzmianką o tyranii Zgredzio był łaskaw pominąć.
O czym jak o czym, ale o tyranii lepiej tu nie wspominać...
... wszak w domu powieszonego nie mówi się o sznurze.

***

A jak już jesteśmy przy rzeczach drastycznych, to zapewne nie będzie mi wolno opowiedzieć, jak to ostatnio zarobiłam po ryju lufą od broni palnej w ramach nieudanej na szczęście akcji przejęcia pewnego smakowitego czeku.

Moich prywatnych korespondentów przepraszam za milczenie i przysięgam, że się odezwę, jak tylko mi opuchlizna choć trochę zejdzie i wzrok się poprawi, chwilowo czuję się jak ofiara przemocy domowej w wykonaniu całego bataillon czyli batalionu złożonego z citoyens czyli obywateli.

Były czasy swoją drogą, ta Rewolucja Francuska… wtedy jeszcze citoyen brzmiał dumnie. Trzeba było dopiero polskich czasów słusznie minionych, żeby niejaki Słonimski Antolek (ten, co to nie uważał Freuda, w każdym razie zdaniem pana Hemara) wykrył prawdziwe znaczenie polskiego odpowiednika tego citoyen: otóż "obywatel" zdaniem wspomnianego Antolka to był ktoś, kto ciągle się musiał bez czegoś obywać.

To tyle, jeśli chodzi o popisywanie się erudycją.
Przypominam, że to Zgredzio zaczął.


________
* Przekład podany na wiki, po części cytowany przez Zgredzia:

I naprzód marsz, Ojczyzny dzieci,
Bo nadszedł chwały naszej dzień.
To tyran przeciw nam zawiesił
Zbroczony krwawo sztandar ten.
[…]
Do broni, bracia dziś!
Zewrzyjcie szyki wraz!
I marsz, i marsz!​

Nie żebym miała coś do pana Porębowicza, ale średnio mi ten przekład leży.
Aha, żeby nie było - francuski też znam.
Wiem, to straszne.

 

To już teraz rozumiem, dlaczego niektórzy zamiast "obywatel" używają skrótu "obatel"

Mam nadzieję, że zęby w całości
Wracaj szybko do zdrowia

 

Rozumiem, że rozkoszowałaś podniebienie wykwintnym smakiem czeku, kiedy ktoś postanowił odebrać Ci tę przyjemność siłą, czemu się przeciwstawiłaś całą swoją godnością osobistą?

 

E tam, nie jestem kozą i papieru nie jadam.
Poza tym technicznie czek nie należał do mnie, a dodatkowo kwota, na jaką opiewał, dla mnie akurat nie była aż tak smakowita.
No ale obiektywnie widocznie jednak była – dość, że plan najwyraźniej obejmował po pierwsze wymiksowanie z obrazu baby, czyli mnie (bo baba to wiadomo, zacznie się drzeć i kłopot gotowy), a później albo pif paf albo co najmniej trzymanie na muszce posiadacza czeku.

Pierwszy etap na moje nieszczęście przebiegł bez większych przeszkód, później poszło już znacznie gorzej dzięki szybkości reakcji mojego prezesa (może on i stary, ale naprawdę w świetnej formie, moja zasługa oczywiście).
Jeszcze później zrobiło się dość średnio, ale to już naprawdę nie temat na to forum (w sumie na żadne forum się nie nadaje).

Ale jeśli ty się tak lubujesz w opisach ociekających krwią sztandarów, Zgredziu, to informuję, że tak przekrwionego oka, jak to moje, to ja jeszcze w życiu nie widziałam.
Aha, zęby ocalały, dostałam tak w okolice kości policzkowej, która o dziwo wytrzymała i nie pękła. Za to zmieniająca się z dnia na dzień paleta kolorów, jakimi ten dziwny przypadek przyozdobił moje szlachetne oblicze, rzuciłaby na kolana samego Rembrandta (który jak wiadomo szczególnie gustował w takich rozmaitych ciemnych czerwieniach, fioletach, brązach i lekko podgniłych zieleniach).

***

Poczytałam sobie przez chwilkę to przedziwne forum.
Mam pytanie: czy komuś tutaj hasełko "ORMO czuwa" kojarzy się może podobnie, jak mnie...?
Złote czasy nastały dla Władzy, wspomniane ORMO tak czuwało, że interwencje mundurowych stały się praktycznie niepotrzebne.
Jak miło, wreszcie wszyscy są dobrzy.
Choć może trochę szkoda, że już nie ma co czytać...
... e tam, forum nie jest do czytania przecież.
Do pisania też zresztą już nie jest.
Fajnie macie, forumowicze

 

Już tak nie narzekaj i się nie alienuj, bo samej Ci tu dobrze z nami

 

Nie narzekam - stwierdzam fakt.
Że fakt ponury, to już nie moja wina.
I nie alienuję się na siłę - ja tutaj nie pasuję, o czym sam doskonale wiesz (i pewnie jeszcze parę innych myślących osób też to rozumie).
Czy mnie jest tutaj dobrze z kimkolwiek...?
Hmm.
Było dobrze - bywało dobrze - a teraz tyle dobrego, że milczącym Czytelnikom dostarczę trochę frajdy.
Ale jak długo można.

 

Jeżeli o mnie chodzi, to możesz długo

 

Zgadzam się z Szanowną Władzą....

 

Cóż, Zgredziu – w twoich ustach (hmm, może raczej: z twojej klawiatury) jest to niewątpliwie komplement, więc niniejszym dziękuję.
Ale wiesz co… ja przecież (nad czym skądinąd nawet nie ubolewam) nie jestem dobra (nawiązując do twojego postu sprzed paru stron/tygodni).
Nie jestem święty Franciszek, żeby kochać wszystkie zwierzątka (cytat z literatury), nie mam zrozumienia dla kreatywnej ortografii, tandetnej małpiej złośliwości, miłości do raportów, zmian kursu pod wpływem najlżejszej nawet bryzy, niespójnych stylizacji i innych plag trapiących to miejsce.
No nie nadaję się i tyle.
Wiem, że mnie się fajnie czyta, co czyni ze mnie pod pewnymi względami cenny okaz do tutejszej kolekcji.
Ale biorąc pod uwagę doniosły fakt, że nigdy nie stanę się naprawdę dobra (wg twojej definicji), uważam, że wszystkim (wątrobom) będzie tu lepiej beze mnie.
I tyle.

Dziecko.
Chłopcze.
Zespole osób/osobowości tworzących tę postać.
Wielki amerykański filozof Tom Lehrer stwierdził kiedyś, cytuję:

Jeśli ktoś nie potrafi się porozumieć, to mógłby przynajmniej siedzieć cicho.​

Byłabym wdzięczna za chwilę namysłu nad tym cytatem.
Chyba nie oczekuję zbyt wiele.

***

Sam widzisz, Zgredziu.
Nie jestem i nigdy nie będę dostatecznie dobra na to forum.

 

Przypomniałaś mi mojego nauczyciela fizyki ze szkoły średniej. Miał specyficzny system oceniania. Można było u niego dostać bardzo dobry dostateczny albo właśnie dostateczny dobry. O dziwo, chcąc mieć wysoką ocenę końcową czasami lepiej było dostać ten bardzo dobry dostateczny niż dostatecznie dobry.

 

Tjaa (mój komentarz do wczorajszych nieco ciekawszych – jaka szkoda, że tak krótkich – chwil na tym smutnym forum).

***​

Tak dla złapania oddechu przed kolejnymi kontaktami z twórczością braci Grimm…

…przyrządźcie sobie azjatyckiego kurczaka w sosie pomarańczowym – danie błyskawiczne (jak to chińszczyzna) i sympatyczne. Jest to właściwie tzw copycat czyli imitacja popularnego amerykańskiego takeout, potrawy, którą człowiek zgarnia z knajpy – w tym przypadku: od Chińczyka – w drodze z pracy do domu, ale w przeciwieństwie do dania gotowego nie zawiera nadmiaru (no, w każdym razie: przesadnego nadmiaru) glutaminianu sodu, co dla niektórych może stanowić o wyższości tego konkretnego copycata nad oryginałem.

​

Spory kurzy biuścik (pierś lewa i prawa – wystarczy dla 4 osób o standardowej pojemności) pokroić w kostkę (powiedzmy 2 – 2.5 cm), przyprawić solą i pieprzem oraz wymieszać z trzema łyżkami mąki ziemniaczanej. Smażyć na głębszej patelni na dwóch łyżkach oleju (u mnie niezmiennie zamiast oleju masło ghee, czyli klarowane) raz obracając, przez około 2 minut.
W tym czasie zmieszać składniki sosu (zwyczajnie, łyżką): pół szklanki dobrego dżemu pomarańczowego (może być z kawałkami skórki), pół szklanki niesłodzonego soku pomarańczowego, 1/3 szklanki sosu sojowego (osobiście preferuję ciemny, bo ma bardziej intensywny smak – ale może być i jasny), łyżka białego octu winnego, po łyżeczce mielonego imbiru i czosnku w proszku, szczypta papryki (ja pomijam zarówno czosnek, jak i paprykę), 1/3 szklanki wody plus pół drobiowej kostki rosołowej (chyba że ktoś ma dostęp do rosołu z kury z puszki, słoika albo butelki - wtedy 1/3 szklanki takiego rosołu; uwaga: pokruszoną kostkę rosołową dodaje się dopiero do podgrzanego sosu na patelni), 1.5 łyżki mąki ziemniaczanej.
Przygotowanym sosem zalać kurczaka na patelni, posypać sezamem (ile kto lubi, ja daję tego tak mniej więcej łyżkę, najlepiej – uprażonego na suchej patelni) i gotować na słabym ogniu często mieszając przez ok. 10 minut, żeby sos zgęstniał (jeśli gęstnieje za bardzo, dolać trochę wody/rosołu/soku, ale ostrożnie i ciągle mieszając, żeby całość nie zrobiła się z kolei za rzadka).
Przed podaniem (na ryżu) posypać siekanym szczypiorkiem albo dymką – ja wolę dymkę z uwagi na jej bardziej wyrazisty smak.
Przyrządzenie całości zajmuje max 25 minut, a smakowite jest to naprawdę bardzo (i dodatkowo skromne kalorycznie, jeśli komuś na tym zależy – jakieś 230 kcal na porcję).
Więc polecam.

Aha, a jeśli ktoś woli kurczaka teriyaki, to w sumie wystarczy zastąpić te pomarańczowe smaki miodem. Ale przepisy na tę wersję poniewierają się po polskim necie, więc każdy może sobie sam to znaleźć.

I dodatkowo: posiadaczy slow cookera (po polsku: wolnowar, straszne słowo) zachęcam do przyrządzenia tego dania (teriyaki zresztą też) w wersji jeszcze mniej pracochłonnej, bo bez mieszania, za to w ilościach wystarczających dla sporego stadka wygłodniałych gości.

​

PS: Jeśli tutaj nie wolno zamieszczać przepisów, to proszę Władzę o podwójny wykop – mojego kurczaka oraz mnie samej.

 

Przepis wypróbuję... kiedyś, na razie jestem na etapie bulionu ....
Jeszcze 6 tygodni, nie chce mi się gotować 3 różnych dań, więc rodzina automatem dostaje dietetyczne posiłki, z wyjątkiem niedzieli

 

Dobry rosołek nie jest zły - rzekłbym nawet, że jest całkiem dobry. Ale przez 6 tygodni??

 

Jak masz w domu rekonwalescenta to niestety, głównie bulionik, (czysty albo z wmiksowaną marchewką), jogurt, jabłko pieczone, ale to dopiero w przyszłym tygodniu, ziemniak zmiksowany z mlekiem, słowem wyżywienie niemowlaka....