Nie z tego kucyka

Niestety od olejnej na baniaku pańcia by nie wpadła w stan bezpośredniego zagrożenia dla zdrowia. Tyle, że musiałaby się ogolić na łyso i doczyścić rozpuszczalnikiem.
Za to pies pokryty na całej powierzchni ciała farbą na jakimś tam amoniaku czy innym świństwie doznał poważnego zatrucia całego organizmu.
Sprawa została nagłośniona, więc jest szansa, że inne pańcie myślące inaczej zrezygnują z tego typu kreatywności wobec swoich piesków.

 

Kara ma być wychowawcza. Dla takiej elegantki byłaby wystarczająco dotkliwa, więc jest szansa, że co nieco by zapamiętała

 

Amerykańskie sądy mają (zależnie od stanu) bardzo ciekawe katalogi kar dodatkowych za takie drobniejsze wykroczenia.
Można by zorganizować lobby i domagać się dopisania takiej kary - mam się tym zająć...?

 

Jeszcze jakby jakiś poczytny magazyn dla gospodyń lub pismo modowe wydrukowały fotki tej paniusi po takim farbowaniu, to ilość podobnych przypadków spadłaby przynajmniej o 90%

 

Na okładce, w całej okazałości . Na bank by się następnym razem zastanowiła z 10 razy zanim podobny numer wywinęła

 

Widzę tu pewne zagrożenie.
Focia na okładce nobilituje

 

Pod warunkiem, że nie ma się czarnego paska na oczach i tekstu: Amanda M. lat 45 Pcim Dolny, Massachusetts skazana za znęcanie się nad psem. Szczegóły na stronie 17. I tam felieton o tym, że pani miała pieska i chciała dobrze, a wyszło jak zwykle. I że sąd był łaskawy i odstąpił od kary więzienia. Do tego kilka fotek: tak wyglądała przed farbowaniem, tak z farbą we włosach, a teraz jej do twarzy z łysiną.

 

Też fakt.
To teraz musiałabym poczytać ustawy stanu Massachussetts, żeby sprawdzić, czy takie coś nie naruszyłoby praw osoby skazanej.
Prawo to dziedzina prawie tak śliska, jak medycyna.
W każdej chwili można zaryć nosem w grunt albo wpaść do lodowatej wody pod cienkim lodem


EDIT po namyśle.
Coś mi to przypomina.
Czyżby tutejsze forum...?

 

W razie czego w można dać inne imię i dopisać w nawiasie (dane zmienione, do wiadomości redakcji)
Do tego jakaś telewizja śniadaniowa, albo program rozrywkowy z ciekawostkami tygodnia. Może nawet wspomnienie w programie informacyjnym... Sukces gwarantowany

 

Co ty dziś Zgredziu taki krwiożerczy...?

 

Krwiożerczy? Przecież proponuję pani zasłonić twarz i zmienić imię, żeby jej nikt na ulicy nie poznał

 

No ale z taką lubością planujesz to ujawnienie zbrodni pani z zatarciem danych osobowych

 

Po fryzurze poznają No ale Ty i redaktorzy zrobiliście wszystko, żeby ukryć pani tożsamość. Cóż, nie wasza wina

 

A ja mam ponure info o konkurentach naszych kochanych niesporczaków, czyli o drugiej grupie kandydatów na następnych (po nas) władców naszej nieszczęsnej planetki, czyli o karaluchach.

Karaluchom (takim amerykańskim, rudym) zrobiono ostatnio sekwencjonowanie genomu (cokolwiek by to miało znaczyć). I okazuje się, że karaluchy mają wyjątkowo rozbudowane rodziny genów (bo ja wiem, czy to się tak nazywa po polsku) odpowiedzialnych za smak i węch, a dzięki temu - jakieś potworne ilości receptorów smakowych i węchowych. Poza tym, żyjąc w warunkach skrajnie niehigienicznych, wypracowały sobie jakieś mechanizmy odtruwania. Ostatnio podobno delektują się niektórymi składnikami trutek, starannie omijając pozostałe. Elementarny survival, drogi Watsonie.
Więc zawiadamiam, że mimo żywiołowej niechęci od dziś darzę karaluchy pewnym szacunkiem.
Wroga należy szanować.

Ale jednak wolę te amerykańskie karaluchy (choć dorastają do 5 centymetrów, brr) - szlachetne stworzonka żyją w kanałach i piwnicach, nigdy nie zapuszczając się do wnętrza ludzkich siedzib.
Co innego karaluchy niemieckie (czyli ogólnie europejskie, żeby nie było) - jak zapewne niektórzy aż za dobrze wiedzą, ta odmiana lubi dzielić lokum z człowiekiem.

A na foci - amerykańskie karaluchy.
Jak widać śliczne i wypucowane do zdjęcia.

​

Przepraszam, już nie będę


EDIT: przeleciałam się po oborze... tego, po forum.
W szacownym wątku Zgadula, w poście szacownej oficjalnej Wyroczni, znalazłam (o zgrozo) coś takiego:

​

Hmm.
Serio...?
Proszę o łagodny wymiar kary, to jest tylko wycinek tego, co powiesiła Wyrocznia.
Nie ja to wymyśliłam

 

O kurcze, widzę, że konkurencja nie próżnowała i też niezłe techniki survivalowe sobie wykształciła Trucizny.. jestem pod wrażeniem. I rudy, zdecydowanie rudzielec. Ten z foty to nawet przyzwoicie wygląda... jak na karalucha

hmm no naprawdę się nie spodziewałam Jak to takie małe f, a raczej jego brak może wiele zmienić Bo mogę się tylko domyślać, co tam miało być

 

Niestety, to nie jest brak "f" (litery skądinąd z gruntu podejrzanej z innych powodów).
To jest taki sobie potoczny idiomik dla w miarę dorosłych, czyli tak powiedzmy od 12. roku życia (rodzice młodszych egzemplarzy mogą tego nie tolerować i zakazywać, ale w jakiejś tam chwili tracą kontrolę... pół biedy jeśli tylko nad tym jednym pół-niewinnym słówkiem).
No ale tu jak wiadomo rezyduje i straszy pewien siedmiolatek w przebraniu, więc jasne jest, że słówko musi pozostać zakazane...
... o czym niniejszym przypominam szacownej Wyroczni (wiem, że czyta... wszyscy czytają, spójrzmy prawdzie w oczy).
Co wolno wojewodzie itd, więc Wyrocznia może sobie na luziku wieszać teksty w językach totalnie zakazanych - ale czasem jednak warto przed powieszeniem pokazać taki podejrzany tekst komuś uczonemu w Piśmie, żeby sprawdził, czy ktoś przypadkiem nie zrobił tzw psikusa - bo chyba nie było zamiarem osób robiących za Wyrocznię wprowadzenie inkryminowanego słówka na forum kuchennymi drzwiami.

A z tego wrażenia zapomniałam podziękować Wyroczni za dostarczenie mi wręcz nieziemskiej radochy.
Kto by pomyślał, że słówko, które mamroczę sobie co najmniej dziesięć razy dziennie (a wraz ze mną czyni to moje bliższe i dalsze otoczenie z wyjątkiem Gordona oraz osób poniżej tego 12. roku życia), sprawi mi aż tyle zdrowej uciechy.
Więc niniejszym dziękuję za już i proszę o jeszcze... jeszcze duuużo

 

Też sobie mamroczę W polskiej wersji słówko tu bardzo zakazane i skrzętnie gumkowane, powtarzam nie spodziewałam się . Chyba na czas eventu będę zmieniać wersję językową farmy na angielską Bo to co nam przetłumaczą to już zdecydowanie nie będzie to

 

Ciekawa jestem, czy to się uchowa w oficjalnej wersji angielskiej - zapewne nie, ktoś tam sobie zażartował, a nasza szacowna Wyrocznia łyknęła słit obrazeczek prosto z centrali jak indyk łyka kluski, ponieważ Wyroczni z niczym się to nie kojarzy (nie że taka niewinna, raczej z językami pewnie słabiutko).
W każdym razie bolesna wtopa, co mnie cieszy.

Po niemiecku taka radocha z cudzej wpadki nazywa się Schadenfreude.
Po polsku tzw mądrość ludowa (brr) ostrzega: nie śmiej się dziadku... itd.
Cóż, ja nie dziadek, ale jestem przygotowana, że mnie ktoś wymiksuje za bezlitosne szydzenie z profesjonalistów - choć zapewne nie za szydzenie z Wyroczni, tylko za coś następnego, mniej lub bardziej wyimaginowanego.
Jak to mawiał taki jeden (ja wiem, kto), dajcie mi człowieka, a paragraf się znajdzie, czyż nie...?

 

Też się zastanawiam, czy się uchowa /iskierka nadziei się tli / ale screena skrzętnie zapisałam na kompie na wszelki wypadek

Wracając do karaluchów czytałam, że żeby przeżyć, przekształciły swój zmysł smaku. To co słodkie, odbierają jako gorzkie. Dzięki temu unikają schwytania w słodkie pułapki zastawiane przez ludzi.
Nadzwyczajne zdolności adaptacyjne zauważono u karaluchów już 20 lat temu. Okazało się, że owady zaczęły unikać pułapek powleczonych glukozą i bardzo trudno było się ich pozbyć. Naukowcy podejrzewali, że zwierzęta wykształciły pewien nerwowy mechanizm, który pozwolił im uciec przed śmiercią. Potwierdziły to badania przeprowadzone 20 lat później. W pierwszej części eksperymentu, naukowcy z Uniwersytetu Stanowego Karoliny Północnej dali wygłodniałym karaluchom możliwość zjedzenia dżemu z dużą zawartością glukozy lub masła orzechowego, które tego związku ma o wiele mniej. Okazało się, że karaluchy najpierw powędrowały w stronę dżemu, ale po jego skosztowaniu odskakiwały jak oparzone, i kierowały się w stronę masła orzechowego.
W drugiej części eksperymentu na receptorach smakowych owadów, podobnych do naszych kubków smakowych i umiejscowionych w mikroskopijnych włoskach przy otworze gębowym, zainstalowano mini elektrody, które monitorowały aktywność tych receptorów.
- Okazało się, że komórki, które zwykle uaktywniają się na gorzkie smaki, były aktywne podczas próbowania glukozy. Zatem karaluchy postrzegały glukozę, jako gorzki związek.

Przekształcenie receptorów, delektowanie się składnikami trucizn Przyjemniaczki

 

No przyjemniaczki te karaluchy... ale jakie eleganckie, te rude oczywiście
Wiadomo nie od dziś, że w Hameryce to syćko lepsiejsze majom, nawet karaczany

Swoją drogą Naturze (nie Matce Naturze, jeszcze nie czas na Dzień Matki) musi jakoś szczególnie zależeć na tych karaluchach.
Obecny władca świata (czyli my, o wstydzie) zdołał już wyjątkowo skutecznie przetrzebić spory procent gatunków usiłujących przetrwać pod jego rządami...
... więc dlaczego właściwie ta Natura aż tak chroni właśnie karaluchy...?
Nie mogła to tych nieszczęsnych białych nosorożców ratować?!
(RIP Sudan, zmarły przed kilkoma dniami ostatni samiec tego gatunku w wersji południowej )

***

A co do tego co wiadomo, to oczywiście się nie uchował ten idiom.
Jest to teraz opisane (po angielsku) potoczyście i kwieciście...
... wierzcie osobie obciążonej genetycznie, która się zna na stylach: poprzednia wersja była lepsza