MOD_Yasmina

Przepis już zostawiłam w kuchennych
Ja to nie wyobrażam sobie domu bez kota, mąż z czasem też polubił koty i to on w nocy wstaje by wypuścić na dwór

 

Uspokoję Pana - będzie Pan pocieszony czy jak to tam się mówi Kotki Pana uwielbiają a czas dla nich podzielicie z małżonką pewnie w miarę po równo Albo sprawiedliwie Lecz od razu uprzedzam - to nie znaczy wcale tego samego - to są wymysły języka polskiego !!! Jak to zwykła mawiać moja Pani od angielskiego jak komentowałem "Ale się Pani zrymowało (bo tak mi łatwiej zapamiętać jak coś lubię i chyba nie tylko mi)" to odpowiadała "Tomek, nawet nie czuję, kiedy rymuję" O! I tym pozytywnym akcentem mówię "Dobranoc"

 

Dzięki za przepis. Zrobię to cudo, jak tylko znajdę kawałek wolnego czasu/pomijam soboty i niedziele, kiedy paskudnie się lenię/, rzecz w tym, żeby ten kawałek znaleźć w tygodniu.
Oczywiście, że jak jest dom to musi być i kot. Przypuszczam, że stanie się ulubieńcem mojego PM. Chociaż...mamy w planach jeszcze jednego pieska...takie cudo

Po pierwsze - będzie Pan zadowolony
Po drugie - kot będzie tylko mój

 

Wygląda na fajnego i ładnego Dogadają się jakoś Znam (ale chyba tylko z Internetu) takie pary psów i kotów, które się lubią wzajemnie

 

Odrobinę relaksu dla Ciebie przygotowałam

 

Ale bajka Bardzo dziękuję

Ale muszę Wam coś opowiedzieć. Pojechałam z moją wilczycą na ranczo w niedzielę, cisza, spokój, ptaszki śpiewają...
Patrzę, a za siatką/tak mi się wydawało/ stoi piękna sarna. Jeszcze, jak przeszła z jednego rogu do drugiego to nadal tak myślałam, ale jak Dżemma ją wyniuchała i puściła się wilczym biegiem, a sarna zaczęła biec w moją stronę, to już się zorientowałam, ze mam zwierzę na działce. Strasznie mi jej było żal, a oczami wyobraźni widziałam jak Dżemma rzuca się jej do gardła. Ta bidulka/tzn.sarna/ wpadła w taką panikę, że zaczęła skakać na siatkę, rzucać się na nią bokiem, strasznie przykro było na to patrzeć. No to zaczęłam się sama drzeć, żeby ją przestraszyć, żeby wyleciała tą samą drogą, którą weszła. Ja się drę, Dżemma ją goni i...chwała Bogu zwierzątko znalazło swoją drogę ucieczki.
Jak jeszcze nie mieliśmy ogrodzenia to różne leśne stworzonka nas odwiedzały, łącznie z przepiękną czaplą siwą, która przylatywała na śniadanko do mojego stawiku. A ja się tak dziwiłam, dlaczego mi rybek ubywa
Będąc przy temacie rybek - mam swoją ulubioną...Wandzię. Indywidualistka, trzyma się z boku i wpływa pod nenufary, ale ogon ma na wierzchu i myśli pewnie, że jej nie widać. Acha, mam już 3 żaby
A co mi tam, pochwalę się jakie miałam nenufary

 

Ślicznie tu

 

Idę spać bo ja nie widzę ogona

 

Nie możesz widzieć ogona, bo to jest stary stawik. Teraz jest nowy i w nim właśnie pływa leniwie Wandzia. Jak tylko uda mi się zrobić jej fotkę, to na pewno pokażę moją ulubienicę

 

ufff ulżyło mi bo myślałam że już ślepnę Gdy tak patrzę na Twe nenufary, przypomina mi się przepiękna scena z ''Nocy i dni''

 

Cały czas czekałam, aż mój Pan Mąż zachowa się jak Tolibowski i wejdzie do stawiku i przyniesie mi te nenufary...
No i doczekałam się...wszedł...tylko w nieco innym "garniturze", a szczególnie zapadły mi w pamięć kalosze, wytargał nenufary i podał mi, a ja w rytm walca przeniosłam je do nowego stawu.

Ale wracając do tej cudownej sceny i do muzyki, uwielbiam ten film. Pamiętam, jak pierwszy raz go oglądałam w kinie/miałam naście lat/ i moje pierwsze wrażenie było takie "jak to życie szybko przemija". Teraz, mając lat ileś tam, zupełnie inaczej na to patrzę, rozumiem przemijanie czasu i życia. Oglądam go, jak tylko na niego trafię i od momentu, jak Barbara zaczyna płakać tak i ja płaczę razem z nią. A Bogumił...to po prostu kochany Bogumił.

 

Aniu będziesz miała o czym opowiadać wnukom

 

Czekam na ten moment
Myślę , że będę bardzo niestandardową babcią, a moi chłopcy już niech się boją...

 

Mnie jeszcze nie spieszno by zostać babcią i nawet jeszcze nie zostałam teściową

 

Nie wiem czy mi spieszno do bycia babcią, tym bardziej że prowadzę bardzo intensywne życie zawodowe, ale chciałabym już móc przekazywać pewne "mądrości" historyczne, kulturowe, tradycyjne, opowiedzieć naszą historię rodziny.
Teściową też jeszcze nie jestem

 

Przyszłam.
Poproszę o zdjęcie Twojej Wilczycy

 

Przedstawiam Ci Dżemmę/pisownia oryginalna Gemma/ - pseudonim Łajza

 

Śliczna, piękna, cudowna.
Wygłaskaj i podrap za uszkiem od cioci Złej

Ale dlaczego Łajza?

 

Też mnie to pytanie dręczy..

 

Wygłaskałam, wytarmosiłam, podrapałam...była zachwycona
Teraz leży sobie na balkonie pławiąc się w ostatnich promieniach zachodzącego słońca
A dlaczego Łajza...
To jest wilczyca, ale jakaś taka inna...nawet wet czasami się dziwi...
A może nie do końca znam swojego psa...
Pisałam na forum o jej spotkaniu z sarną i wtedy to nie była sobą/a może właśnie była/, jej ruchy, ten wilczy pęd tylko i wyłącznie w jednym celu, takie głuche uderzenia łap w ziemie, uszy płasko, całe ułożenie ciała nie takie, jakie widzę na co dzień...
A jednocześnie potrafi przestraszyć się psa i wtedy chowa się za Pana Męża, wpuszcza obce dla niej osoby i jeszcze przynosi im zabawki, jak coś nagle stuknie albo spadnie to podskakuje ze strachu...taka łajzulka kochana
A może to tak jest, że my poświęcamy jej bardzo dużo uwagi, czuje się ważna i bezpieczna, może wie, że była psem, którego wzięłam w tym samym dniu, w którym nasza ukochana 18-letnia Saba odeszła za Tęczowy Most i nie wyobrażałam sobie powrotu do domu bez Ogona/jak to mówi moja znajoma z innego forum/. A mnie wtedy naszła inna refleksja - trzeba pożegnać pierwszego psa, żeby zrozumieć co straciliśmy. Koniec, zaraz się rozkleję.