zzizzie

No dokładnie.
Ale taką wizytę słodkiego maleństwa to jeszcze można przetrzymać siedząc w jakiejś szafie.
A co ma robić siedem kotów, jeśli słodkie maleństwo jest w domu 24/7...?
Oj biedne te koty, biedne

 

Myślę , że nie jest tak tragicznie - maluch w końcu urośnie i zrozumie , że tak nie wolno tym bardziej , że ma zwierzaki na co dzień.
Dla dzieci , które nie mają zwierząt w domu taki kot czy pies to atrakcja , A ten mały - to wypadek albo przypadek z tym kotkiem .
Jeśli rodzice będą reagować na takie sytuacje to mały i kotki będą żyć w zgodzie .

 

ja bym weszła w odwiedziny do takiego domu i chwilowy spokój - nie wiem czemu ale one wieją na mój widok
a chyba taka mała nie jestem

 

A psy ?

 

a pieski wręcz przeciwnie

 

Czy ja wiem czy takie biedne? Wydaje mi się, że niektóre kotki całkiem dobrze sobie z dziećmi radzą a przynajmniej tutaj to widać



No i przede wszystkim to rodziców zadanie żeby dziecko nie męczyło zwierzątka i odwrotnie zresztą też

 

No i dobrze - tak po cichu powiem , że za kotami nie przepadam - wolę psiaki .

 

Na kilku filmikach widać wyraźnie, że kocia akcja to zemsta
Nieźle musiały się te słodkie maleństwa narazić biednym kotom

Ja też zdecydowanie psiara, nie kociara - wolę robić za człowieka, niż za personel

Ale w sumie zdecydowanie uważam, że dziecko powinno się chować ze zwierzakiem (no dobra, raczej jednak z cierpliwym psem, nie z kotem) - odpada cała masa alergii i w ogóle zdrowa ilość brudu i bakterii jeszcze nikomu nie zaszkodziła.

 

Zgadzam się z Tobą - moje dzieci chowały się z psami i na dobre im to wyszło , mimo , że mam córkę alergiczkę i niektóre psy ją bardzo uczulają .

 

Mój jeszcze wcześniejszy pies (pudel) jak widział raczkującego syna to chował się pod szafę, syn tam wchodził.
Spaniel się bronił przed atakami i potrafił dziabnąć. Sznaucer jak widział syna nastolatka siedzącego na podłodze przed telewizor, podgryzał go i zostawiał ślady. Po czasie doszliśmy do wniosku dlaczego tak się dzieje a mianowicie syn chorował na nerki i ......... Był dializowany i .......

 

Mój bodajże najlepszy przyjaciel z wczesnej młodości przechodzi chemioterapię.
Kiedy wraca do domu, pies go nie poznaje

 

psy wiele rzeczy wyczuają chociaż my sobie z tego sprawy nie zdajemy.

 

Po pierwszym powrocie z chemii ten przyjaciel zadzwonił do mnie prawie płacząc.
Nie że rak itd, tylko że pies się z nim nie przywitał
Teraz już przywykł chyba trochę, pies też.
Poszukałam, okazuje się że taka psia reakcja to normalne... no, ja bym jednak nie chciała mieć aż takiego nosa.

 

Jak my głośniej rozmawiamy to niuniuś pryska z kuchni do pokoju i czeka aż się go zawoła.

 

Wrażliwiec
Pies moich znajomych bał się sąsiadki.
Słyszał, kiedy u niej się drzwi otwierały (albo czuł, że przechodziła niedawno korytarzem, kto go tam wie) i odmawiał wyjścia na spacer.
Podobno faktycznie było paskudne babsko, ta sąsiadka

 

niuniuś w lutym kończy 7 lat, jest bardzo fajny ale na ulicy to gangster, toleruje tylko ulubione a inne uciekają. Pancie jak mnie widzą nawet samą to omiją wielkim łukiem.

 

No wiesz, ja im się nie dziwię
Z Gordonem bym nie uciekała, ale z kimś mniejszym to kto wie

W wawce naprzeciwko mojego domu mieszkał pies z którejś z tych ras bojowych, wyraźnie szkolony przez swojego pana (mądrego inaczej pryszczatego dresa oczywiście), żeby był skrajnie agresywny. No i był.
Niestety ten pryszczaty w dzień widocznie nie miał czasu, bo z psem wychodziła taka pani w średnim wieku, która zupełnie sobie nie radziła. Pies rzucał się na wszystko, co żywe, inne psy, ludzi... pani ledwo go trzymała na tej smyczy. Kagańca oczywiście nie miał.
Doszło do tego, że wychodziłam z Gordonem jako ochrona pewnej sąsiadki z takim niedużym kundelkiem - na widok Gordona temu agresorowi rurka lekko miękła i zaczynał udawać, że właśnie chciał powąchać kwiatki na klombie z drugiej strony bloku.

 

Mój też chodzi bez kagańca a jego głowa jest tak duża, że nie wiem czy bym zanabyła. Na pysiu ma kantarek co umożliwia spacerowanie. Jednak jest słaby bo pańcio nie zakłada i wtedy dylemat u niuniusia "to jak ma być".
Parę razy dostał lekko i szybko zrozumiał kto tu rządzi

 

Dopóki się wie, że osoba prowadząca agresora sobie poradzi, to spoko
Ale zdarza się, że pies jest znacznie silniejszy od właściciela - i wtedy to ja się nie dziwię ludziom, że się boją.
Bez trudu można sobie wyobrazić taki scenariusz: pies tak się rwie, żeby kogoś zamordować, że aż przewraca swojego pana/panią albo zrywa smycz... no i mamy wesołą szarżę na jakiegoś nieszczęsnego prawie jamnika czy otyłego ratlerka z osiemdziesięcioletnią właścicielką.
Obok mnie mieszkał też inny agresor - wielki, piękny czarny wilk czyli któryś owczarek. Ludzie byli mu raczej obojętni, za to większości innych psów nienawidził. Jego pan to był młody, silny chłopak, zresztą pies był z nim bardzo zżyty i na ogół karny... ale jak się pojawił na ulicy któryś z odwiecznych wrogów, to nawet ten chłopak z trudem utrzymywał smycz. Nocą chłopak wyprowadzał to zwierzę bez smyczy, żeby sobie pobiegało... no nie wiem, czy to był taki dobry pomysł.
Była już kiedyś mowa w tym wątku o agresywnych psach... robią wyjątkowo złą prasę temu gatunkowi i tak mi się wydaje, że wszelkie przejawy agresji trzeba jednak zwalczać w zarodku.

 

mój pies nie jest agresywny, nie wszystkie lubi. Najfajniej wygląda jak się spotka z mopsoikową taką malutką a on taki wielki, Radość niesamowita